Een frappucino waar je mee thuis kunt komen

De nacht aan boord voltrok zich (om eerlijk te zijn, tegen alle verwachtingen in) in alle rust. Wij waren zo diep in slaap dat wij pas wakker werden nadat het cabinepersoneel met het overheerlijke ontbijtje was gepasseerd. Toen zij ons daar zo zielig zaten zitten te wezen, kregen we alsnog een bakje waarvan ik me nog vaag herinner dat alleen de yoghurt enigszins eetbaar was. Vergeefs zochten wij naar fruit on the bottom……

Na de landing was het weer een vermakelijk gedoe om de verdwaalde bakjes, zakjes, pakjes en andere ongemakjes naar voren door te geven, tot dat uiteindelijk alles kennelijk weer bij de rechtmatige eigenaar terecht was gekomen.

Als eerste hobbelde onze noodtas, gevuld met de winterjassen en een zakje tieribs met een tangetje om deze weer los te knippen, ons tegemoet. De tas was geopend door de TSA, zo vermeldde een vriendelijke brief. Gelukkig waren onze jassen niet verdacht, dus die schoten we snel aan. Zoals te verwachten, waren ze steenkoud, maar door onze warme persoonlijkheid kwamen ze snel op temperatuur. Het passeren van de grenscontrole en de douane is op Zaventem een gemoedelijke aangelegenheid. Wij worstelden ons langs de drukte rond de Javabar, waar iedereen zich door familie, taxichauffeurs en andere geliefden laat ophalen en gingen naar de bushalte waar we de bus van Ibis verwachtten. Deze kwam na 20 zeldzaam koude minuten. Zoals eerder gemeld is het busstation van de oude stempel; haveloos, tochtig en stinkend.

De bus bracht ons hobbelend over slinkse achterafweggetjes via de bekende backlottour naar het Ibis. Hier was het een drukte van belang want een aantal reizigers uit Ouagadougou en omstreken had hier hun stokoude Renault of Peugeot geparkeerd. Met vijf grote sterke mannen druk je zo’n kar nog wel door tweede versnelling en de meeste auto’s stonden ongecataliseerde uitlaatgassen uit te dampen. Terwijl de mannen zich in de lobby van het Ibis tegoed deden aan iets warms, stonden de auto’s zo te ontdooien.

Onze koffiekleurige Franse mademoiselle was veranderd in een ijskoude frappucino. Na een druk op de knop, ontvouwden zij haar achteruitkijkspiegels krakend voor ons. Ook haar deuren sputterden een beetje tegen, en mijn hart maakte een sprongetje toen ik haar motor direct aan hoorde slaan. Daar zij over een automatische versnellingsbak beschikt, laat zij zich immers niet aanduwen. Wij hadden haar voor vertrek voorzien van alle voorbehoedsmiddelen die je maar kunt bedenken om een eventuele aanval van koning winter te kunnen doorstaan. Vooral de tot de nok gevulde fles ruitensproeierontdooier kwam uitstekend van pas. Toch was het nog wel een klein kwartiertje krabbelen alvorens met ontwasemde ruiten en de thermometer op –5 graden de E19 opdraaiden.

Thuis draaide de verwarming al op volle toeren, dank zij onze bereidwillige buurman Piet, die de thermostaat de avond voor aankomst al een beetje had opgepookt. Ons wachtte al een volle agenda en het werd nog drukker omdat, een uurtje nadat wij thuis waren gekomen, het ziekenhuis al belde met de mededeling dat de galstenen die Lidy zo zorgvuldig langs de douane had gesmokkeld, toch echt op 30 december nog verwijderd moeten worden. En dat is de reden dat wij de epiloog van dit vrolijke vakantieblog wat langer dan normaal hebben uitgesteld.

Inmiddels zijn wij, mede dank zij moeder natuur die een halve meter sneeuw voor de uitgangen van ons huis heeft geplempt, in rustiger vaarwater gekomen. Op deze grijze zondagmiddag stel ik vast dat wij weer een heerlijke vakantie hebben gehad en dat bijna veertig trouwe volgers en een heleboel andere lieve mensen een dikke 4700 keer de moeite hebben genomen om ons blog te bezoeken, waarvoor hartelijk dank. IJs en weder dienende, melden wij ons weer in het voorjaar met nieuwe belevenissen in Florida. Wij wensen alle lezers voor nu Happy Holidays en een gelukkig en gezond 2010!

Ton en Lidy

Een dolle boel aan boord

Zonder oponthoud kwamen we op MCO aan. We leverden de Flex in ruil voor een bonnetje in de bekende brilstand in en vervoegden ons bij United. Of we de koffers eerst even wilden wegen. Omdat wij niets te vrezen hadden, we hadden op het laatste moment de winterjacks toch maar in de retentieduffel opgeborgen, voldeden wij volgaarne aan dit verzoek. Kunt u met de computer zelf inchecken? Dat konden wij wel! Een aardige Nederlandse medewerker van United, kwam ons ongevraagd helpen. Hij vond het kennelijk leuk om even Nederlands te praten en vertelde honderd uit. Gelukkig hadden wij geen haast…….

Opgelucht, we waren immers 4 pakkages lichter, liepen we naar de foodcourt waar we eerst op adem kwamen met een cappucino. We dronken de laatste flesjes met het gewijde Pieter en Petra water en stiefelden richting security. Speciaal voor ons werd er net een extra rij geopend, dus wij verwijderden vliegensvlug de broekriemen, schopten de schoenen uit en mikten de overgebleven rugzakken op de lopende band. Paniek…Of ik een laptop in de rugzak had en waarom ik hem er niet had uitgehaald…oeps, oeps oeps. Nadat de laptop drie keer door de xray was gegaan, werden wij vrijgegeven en vertrokken we met de peoplemover naar gate 42. Bang om flauw van de trek te worden, deelden we nog een eenvoudige burger met frietjes van Wendy’s.

We vertrokken op tijd,omringd door perfecte families met perfecte mummies en daddies die hun perfecte kindertjes met perfecte speeltjes perfect bezighielden. Het was een perfecte vlucht, weliswaar niet geupgrade zoals gehoopt, maar we zaten prima op de door ons zelf uitgekozen rij 16.

In Washington aangekomen hadden wij een uurtje om naar gate C1 te lopen. Meer dan genoeg tijd. We aten nog een sandwich bij Potbelly, omdat je nooit wet welke versie van chicken or pasta men voor je in gedachten heeft. De eetbare versie of die die alleen voor display bedoeld is. Bij de gate aangekomen, heerste daar de gemoedelijke drukte die we uit films kennen van buitenplaatsen zoals Ouagadougou, Harare, Monrovia of Moghadishu. Goed de levende have zoals kippen, geiten, schapen, pauwen, ganzen, eenden, varkens en wat dies meer zij ontbrak, maar verder klopte het  plaatje wel, compleet met doosjes, kistjes, tasjes, emmertjes, koffertjes, duffelbags en wat je verder zoal op reis kunt meenemen. De reizigers waren dressed to the occasion. Het zag er ongeveer uit als een kerk in Harlem tijdens de zondagsdienst, sommige dames hadden prachtige kapsels van ontkroesd haar, inclusief de fantastische hoofdeksels, gouden ornamenten

Bij het boarden bleken verrassend veel reizigers eerste klas te reizen of op een andere manier in aanmerking te komen om als eerste het vliegtuig te betreden. Wij besloten dus ook maar niet te wachten tot seatingsection 2 werd afgeroepen. Paspoorten werden niet gecontroleerd, de groene slipjes werden in of naast een doosje gedonderd. Bij de ingang van het vliegtuig kregen we te horen dat onze stoelen zich aan de andere kant bevonden. Maar de pantry waar je dan moet oversteken, was afgesloten wegens werkzaamheden. Hoe wij aan de andere kant van het vliegtuig moesten komen, werd aan onze eigen fantasie overgelaten.

In de cabine was het een grote chaos. Stel je voor een matriarch, de tantes, de kinderen en de oma’s binnen een Afrikaanse clan. De males hielden zich afzijdig maar hielden wel scherp toezicht op eventuele indringers. De matriach uit Ouagadougou regelde persoonlijk de seating van de hele clan, waarbij zij haar eigen kinderen alsvast op onze stoelen had gezet. Eigen volk eerst, maar dan wel compleet met een partij dozen, tassen en koffers waar een gemiddelde UPS chauffeur gerust een halve dag mee bezig is om deze te bezorgen. Plaats genoeg immers op rij 21, stoel H en J….De matriarch beklaaagde zich bij de stewardess over de onduidelijke stoelnummering, zette oma’s tantes en kinderen op de aisleseats in plaats van op de middenstoelen en als er nog ergens een plekje overbleef, mocht daar de male zitten….Met andere reizigers hadden ze  niet zoveel zaken: “Maar u kunt toch ook best daar gaan zitten….? reageerde Moeder Overste in opperste verbazing als iemand al durfde tegen te sputteren.

Beleefd vroegen wij de kinderen die op onze stoelen zaten dus of zij wellicht verkeerd waren gaan zitten. Geen reactie, slechts een niet begrijpende blik. “Hebben jullie misschien je bordingtickets, want ik ben bang dat jullie niet op de goede plaats zitten”, proberde ik het nog maar eens Aanvankelijk weer geen reactie, tot het meisje haar broertje in perfect Engels toebeet, gewoon te blijven zitten. “ Don’t you move”’ siste ze. De purser kwam er bij. Het meisje vertelde hem dat ze op de goede stoel zat en niet van plan was om te verkassen. Ik mikte ondertussen onze rugzakken op de twee laatst overgebleven plekken in de overheadbins. Ook de purser vroeg naar hun tickets. Die hadden ze niet, maar geen misverstand, dit waren hun plaatsen en ze gingen niet weg. Nou, wij dus ook niet en het vliegtuig al helemaal niet want  de rij achter ons was inmiddels aangegroeid tot aan de pantry bij de ingang. De purser en de matriarch die de stoelindeling verzorgde, raakten in moeizame onderhandelingen verwikkeld. Wij wachtten geduldig tot dit varkentje gewassen was en kregen na veel gedoe onze stoelen. De hele congestie van mensen en pakkages achter ons moest toen nog een plekje vinden terwijl de doosje, zakjes en kistjes die in ons gangpad stonden, van hand tot hand gingen.

Andere leden van de clan namen inmiddels plaats op de zes felbegeerde stoelen voor de Unitedmedewerkers. Er was voor de purser en zijn stewardessen geen beginnen aan om ze daar weer weg te krijgen. Niemand verstond namelijk Engels op het moment dat ze werd verteld dat ze daar echt niet konden ziten. Gek genoeg vroeg niemand van het personeel naar de boarding passes. Men besloot het maar even zo te laten want door de chaos dreigden we ons slot te missen. Wij kregen zo’n vermoeden dat we nog wel eens terug zouden kunnen verlangen naar de heenreis met  de lastige Jonathan en zijn overspannen moeder. ……..

We vertrokken iets te laat. De matriarch trok zich van het hele protocol nog steeds niets aan en ging tijdens het taxien op de tarmac gerust even aan de wandel om een dekentje voor haar moeder te zoeken, die het plotseling toch wel erg koud kreeg. Vlak voor de maaltijd meldde de purser zich bij de vreemdgangers op de zes beruchte stoelen. “Reist u samen?”, vroeg hij beleefd. Nou samen, ze hadden elkaar op het vliegveld ontmoet. Of ze het erg vonden om de purser maar te volgen naar de eerste klas, waar er nog betere stoelen voor ze klaar stonden….. En zo vertrok een gedeelte van de clan naar betere oorden, hartelijk uitgezwaaid door de achterblijvers in de economy plus. Onmiddelijk stonden er weer nieuwe liefhebbers klaar om hun plek in te nemen. Pas nadat de purser het doek rond de stoelen had gehangen, keerde de rust weer.

Tot de maaltijd. Nooit zag ik zoveel speciale maaltijden langskomen als tijden deze vlucht. Maar doordat de matriarch de grote stoelendans had gedaan, klopte de namen niet meer bij de stoelnummers. En liet men luidkeels weten dat het een rommeltje was bij United. Matriarch bedisselde de grote uitruil van de maaltijden. Niet dat ze zelf een hand uitstak, maar zij was het die de aanwijzingen gaf. Over de chicken kan ik overigens niets zeggen, de pasta was eigenlijk niet voor menselijke consumptie geschikt. Dank zij de broodjes van Potbelly kwamen wij niet om van de honger.

Ik besloot, nu het nog niet zo druk was geweest, even snel voor een kleine boodschap achter de schuifdeurtjes te duiken. Ik  zal, hoe groot de verleiding ook is, niet in details treden en volstaan met de constatering dat men elders op de wereld kennelijk wel kwistig gebruik maakt van toiletpapier, maar dat men de knop flush nog niet weet te vinden. Hoewel het kleine kamertje er vrolijk gepavoiseerd uitzag, besloot ik feestelijk te bedanken voor de eer. Gelukkig verkeerden niet alle toiletten in zo’n deplorable staat.

In de aisle seats naast mij zaten een paar onverstoorbare belgische zakenlui, die zich niet door de matriarch hadden laten wegsturen. Daarvoor zat een moeder uit de clan die met haar twee kinderen twee stoelen deelden. Het jongetje ging kennelijk voor baby door en zou op schoot mogen zitten. Kennlijk zijn babies in die contreien nogal fors geschapen. Complicerende factor was dat Mum gezegend was met een behind ter grote van twee forse skippyballen, dus de mensen die in de aanpalende stoelen zaten, kregen niet veel rust.

De man naast mij las de bijbel. En wanneer hij niet las, zat hij met de handen gevouwen en de ogen gesloten. Of zijn gebeden verhoord zijn, weet ik niet, maar na de commotie op het eerste stuk van deze reis, zetten de meeste dames hun slaapmutsje op, rolden zich in dekentjes en in no time was de clan collectief sound asleep. Voorlopig kwam een eind aan een onverwacht exotisch onderdeel van deze reis.

Omdat de batterij van de mini tot een gevaarlijk niveau is gedaald en mijn eigen lichaam ook tegen vermoeidheid vecht, sluit ik het verslag van de thuisreis voorlopig af. Ik ga slapen, ik ben moe, doe mijn beide oogjes toe, Here houdt op deze nacht, over mij getrouw de wacht. Doe mij dankbaar en gezond, opstaan in de morgenstond. Als ik mijn oogjes open doe, lacht Uw zon mij vrolijk toe.

Wordt thuis vervolgd.

I’ll be home for Christmas

En weer een dag uit het boekje. Dit is hoe de Originele Florida vakantie is bedoeld. We haalden vandaag een recordbreaking 85 graden terwijl we amper twee dagen geleden maar net boven de 50 kwamen. Voor de beeldvorming van de minder geroutineerde lezers: we gingen van 10 naar 30 graden Celcius. De luchtvochtigheid zou op een mooie zomerse dag in juli niet misstaan, de locals noemen het weer dan ook sticky. In de loop van de ochtend genoten we van de witte wolkjes, die verder op de dag een steeds donkerder karakter kregen. De kans op storms en inclement weather is vandaag zomers hoog, maar tot nu toe blijft het droog en zitten wij, onder het genot van de dreunende bas van benedenbuurmans Boseboxen, toch maar lekker met de balkondeuren open.

Wij melden ons dus voor een voorlopig laatste rondgang over het park van Disney’s  Hollywood Studio’s. American idols, de show zou over tien minuten beginnen en dat leek ons wel wat. We stapten welgemoed  de wachtruimte binnen. Hier stonden maar een handjevol mensen en de presentator en de cameraman die de preshow moesten verzorgen, keken al verlekkerd in onze richting. Wij aarzelden geen moment, een internationale carriere is voor geen van ons weggelegd en Lidy wil toch niet meer in de Paayboy, dus maakten wij ons weer snel uit de voeten. Bij het Muppettheatre aangekomen begon ook juist de preshow and we entered in an orderly way…..

Als ergens duidelijk wordt aangegeven dat je je 3Dgoggles maar beter niet onder het lopen kunt opzetten, dan is het wel tijdens deze preshowr. De amerikaanse familie voor ons begreep het filmpje niet goed en zette prompt op vaders commando, collectief de brilletjes op. Een mooier voorbeeld van hoe je op je bek kunt gaan, konden wij niet treffen. Het zoontje liep tegen de bak met brillen en viel, moeder struikelde er met een dochtertje op de arm overheen, waarna Daddy met z’n snuffert tegen de automagically opening doors aan stuiterde. De stemming zat er lekker in….dat begrijp je wel. En zo is hier de gehele dag een doorlopende voorstelling van drama’s die dan wel in de categorie klein menselijk leed valllen, maar die niet minder leuk zijn om naar te kijken.

Wij kochten ons een italiaans broodje om de inwendige mensch te versterken. De camembert achter de counter keek mij radeloos aan en fluisterde beschaamd dat deze helaas niet meer leverbaar waren. Zo’n mooie, drukke dag hadden wij niet meer verwacht, verschoning dus. Dus gingen wij maar voor de pretzel met ingebouwde Frankfurter mit senf.

De voorstelling van Beauty and the Beast was een paar minuten eerder dan wij verwachtten begonnen………;-). Hierdoor kwamen wij in het overloopgedeelte terecht waar wij niet alleen een verrassend goed zicht op de voorstelling hadden, maar ook de radeloze Mums goed konden zien die nog even snel een softijsje voor de hele familie hadden gehaald. Ook zij werden kennelijk onderweg door het mooie weer verrast, want zij lieten een spoor van vanille en chocolade-druppels achter en zij mochten van geluk spreken wanneer zij hun kinderen een hoorntje met een laatste restje van een papje, dat een paar minuten geleden nog een fier softijsje was, konden geven.

Even na vieren parkeerden wij de Flex voor de flat. De vrienden van United hadden ons al een mail gestuurd, die gelukkig weinig verrassende informatie bevatte. Wij hoefden slechts onze gegevens in te vullen om in te checken. Verder werd mij aan het eind van de procedure gevraagd hoeveel koffers wij wensten mee te sjouwen. Ik vulde er vier in en zag tot mijn genoegen dat dit alles geheel grateloos vervoerd zou worden. Anders nog iets? Wilt u misschien upgraden? Welja, we hebben inmiddels kennelijk genoeg miles verzameld. Ons verzoek kon weliswaar niet direct worden gehonoreerd, maar we staan op de wachtlijst. Misschien dat we morgen alsnog een leuke verrassing hebben en ook het eerste deel naar Washington lekker ruim ziten. Voor de vlucht van Washington naar Brussel zijn de stoelen op rij 21 vastgelegd waar de vrolijke vakantievoeten van Ton gedurende iets minder dan 8 uur hun plekje zullen vinden.

De bagage is inmiddels ingepakt, het gewicht blijft ruim onder de 20 kilo per stuk en het lukte Lidy op miraculeuze wijze om de hele handel toch in drie koffers te krijgen. De grote reistas, die we als een soort retentiekoffer bij ons hebben, blijft voorlopig leeg. Rara, politiepet…….! De tank van de auto is precies tot op het gewenste niveau gedaald. Vanavond hoeven we niet ver meer en als we morgen op MCO aankomen, zal de tank zo leeg mogelijk zijn. Hoe leger, hoe leuker, vinden wij. Overigens is de benzineprijs in de twee weken dat wij hier waren met een dubbeltje gedaald.

Vanvond verwijderen wij de Sinterklaasvlag definitef van de Flex. Het ding heeft behoorlijk voor zijn broek gekregen, zodat wij er de laatste dagen behoorlijk voor schobberdebonk bij reden. Voor een euro hebben wij veel lol aan deze accessoire beleefd. Omdat de attentiewaarde van de vlag  vele malen hoger is dan die van de tulp,  hebben wij nu reeds   besloten om volgend voorjaar wederom te vlaggen.

Of wij morgen nog gelegenheid hebben om het blog te verzorgen, is maar zeer de vraag. Het kan dus goed zijn dat de volgende editie, bestaande uit de epiloog en het verslag van de vliegreis, vanuit het verre vaderland tot jullie komt. Wij nemen dus nog geen afscheid. Voor de lezers die morgen de ruiten schoon moeten krabbelen voor ze gaan werken, veel sterkte en voor de lezers die van een welverdiende vakantie genieten, zoals bijvoorbeeld Yvette en Emiel, Chanti en Sonja met hun families en Corrus en Ben met hun dames, en al die anderen die hier in Florida de Kerst door gaan brengen: mooi weer en veel plezier! Wij zijn thuis met de kerst en kijken met verschrikkelijk veel plezier terug op twee fijne weken in the most wonderful time of the year. Happy Holidays!

Over Rockports, een boertje en een stevig puntje

Bij het openen van de gammele lamellen, een minpuntje in de verder zo luxe condo, zagen wij vandaag een strakblauwe lucht waaraan je de spreekwoordelijke zeven zonnen zou verwachten. Wij waren al blij dat we er een aan de hemel zagen. Zo kennen wij jullie weer, jongens.

Om optimaal van dit weer te genieten, vertrokken wij voor ons doen al vroeg richting Universal voor een bezoek aan Islands of Adventure. Warm gemaakt voor de Grinchmasshow sloten wij keurig aan in de rij die zo’n beetje over heel Seuss Landing slingerde. Geduldig schuifelden wij het openluchtheater binnen. Wat bleek: alleen nog staanplaatsen. Vaders klommen op de muurtjes, hesen hun dochter op hun nek, met daarboven weer de handjes geheven om vooral toch de mooiste digitale plaatjes te maken. Wij zagen dus niets van de show die wij hadden verwacht. Universal had een klein onervaren meisje aangesteld om het klauteren en stapelen van de toeschouwers te voorkomen. Zij had zo weinig overwicht, dat zelfs de kleinste jongetjes gewoon in de voor decoratie bestemde witgespoten kerstbomen klommen. De muzikale omlijsting van deze show werd verzorgd door Manheim Steamroller. Of onbekend nu onbemind maakt, (wij hadden er nog nooit van gehoord en weten wij veel van the Wonky Tree Lot,  Whos en de Grinch) of dat de muziek gewoon ruk was, wij weten het niet. Maar de vonk sloeg niet over, zullen we maar zeggen, dus wij vertrokken. Het is ook nooit goed, maar wij zullen nooit meer mopperen op het bekende kerstrepertoire, Bing……

Op het Harry Pottercomplex werd hard gewerkt en op het park was het gezellig druk. Geen lange wachtrijen in ieder geval. Wij pasten wel op om zelf in de natte attracties te gaan, maar genoten met volle teugen van de drijfnatte slachtoffers die uit de raften en logs dropen. Een aangename temperatuur en een lekker windje zorgde er voor dat de opa’s en oma’s die door hun kleinkinderen nietsvermoedend in deze attracties waren gelokt, toch nog redelijk snel opdroogden. Tot besluit van het rondje IOA bezondigden wij ons voor een keer aan een Cinnamonroll, met pecanoten, dat dan weer wel.

De wachttijd voor de Pr1me Outlets was aanzienlijk langer. Voor de mensen die hier bekend zijn: de file stond vanaf Kirkman…..Wij vonden, diep op het overloopterrein en nadat wij een volgeladen familie langdurig en hinderlijk hadden gevolgd terwijl zij op zoek naar hun auto waren, uiteindelijk nog een parkeerplekje. Bij de Rockportwinkel aangekomen bleek het, zo vlak voor de kerst weer uitstekend zaken doen. Om te beginnen hadden wij de onvermijdelijke 15 % kortingvoucher. Maar dat was pas het begin. Veel modelletjes waren 20 dollar extra afgeprijsd en naast de bekende acties van drie halen, twee betalen en tweede paar 50 % korting, kreeg je nu bij bepaalde modellen het tweede paar al gratis. En zo kwam het dat ik met twee paar nieuwe Rockports, met Chinaman made leather upperware en mooie gestikte in plaats van gelaste zolen, voor het luttele bedrag van 72 dollar en centjes naar de Flex terugstrompelde.

Omdat wij vroeger dikwijls ‘aan de andere kant’ van de 192 verbleven, waren wij vaste klant bij Sizzlers. Deze vakantie waren wij er nog niet geweest. Het was er erg stil, wat wij aan het tijdstip weten. Rond kwart over zes gaan immers nog niet zo veel mensen eten. De ontvangst was vriendelijk, de dame die ons naar de tafel bracht, liet onderwijl per ongeluk een vrij onsmakelijk boertje, waarvoor zij zich wel weer allerhartelijkst excuseerde en de waiter liep zich de benen onder zijn gat vandaan om het ons naar de zin te maken. De gegrillde garnalen smaakten Lidy prima, ik had zelf een zeer aanvaardbare sirloin met een gratis upgrade, omdat hij eerder richting de 12 oz. ging in plaats van naar de 8 oz. waar ik voor betaald had. Ook het buffet  en de saladebar lagen er picodeluxe bij, maar het bleef angstig stil…. En dat was jammer, want ik mag zo graag voor een groot publiek mijn kunstje met het softijs vertonen. Trouwe lezers weten het wel, ik heb er slag van om het softijs met vaste hand tot een prachtig soepelvallend kunstwerk te verheffen, om uiteindelijk trots, met opgeheven hoofd en met een minstens zo’n opgeheven puntje, naar mijn tafeltje te lopen. Quasi zoekend loop ik liefst per ongeluk nog even de verkeerde kant uit. Dan voel je die bewonderende blikken, en hoor je moeders tegen hun kinderen fluisteren: “ kijk die meneer eens een prachtig softijsje gedraaid hebben….” Vandaag was er slechts een mevrouw die mij toefluisterde dat zij zelf ook graag zo’n stevig puntje zou willen hebben. Ja mevrouw, dat willen ze allemaal wel….

Rond een uur of acht betraden wij de condo waar ik de nieuwe schoenen op het bed bij de kerstkadootjes uitstalde. Hoe wij alles thuis moeten krijgen is nog even de grote vraag. Maar daar breken wij ons pas morgenmiddag het hoofd over als wij de zooi in gaan pakken en wij ons digitaal bij onze vrienden van United met onze pakkages kunnen aanmelden. Tot die tijd proberen wij ons verdriet van het naderend afscheid manmoedig te verbijten en doen we net alsof de stemming er hier nog lekker in zit. Maar jullie weten wel beter…….

Ik vraag aan de Kerstman…….

Normaal maken wij in de ochtend al niet veel haast, maar omdat het vandaag niet warmer dan een graad of 16,17 zou worden, deden we een wasje, maakten we een ontbijtje en keken we wat naar Kelly en Regis. De laatste is overigens aan zijn heup geopereerd en er zit nu iedere dag een vreemde man naast Kelly. Zij vindt het heerlijk, zo te zien. Wij missen de oude mopperkont Regis Philby.

Rond half tien keek ik nog even over de ballustrade om te zien of Pieter en Petra al waren afgereisd. De rendieren stonden al voor hun witte slee te trappelen, maar zelf waren ze in geen velden of wegen te zien. Zeker nog volop bezig om de bagage in de koffers te proppen. Na de dagelijkse reinigingsbeurt wilde ik nog even kijken of we P&P konden uitzwaaien.Ik opende de deur en struikelde over een Kerstpakket met allerhande goodies, daar achtergelaten door een gulle gever van wie wij denken dat het P&P wel eens geweest kunnen zijn. De witte tornado bleek vertrokken, er restte ons niets anders dan het verrassingpakket in dank te aanvaarden en uit te pakken.  Qua fourage kunnen wij het nog wel een paar dagen uit houden, maar ook wij bouwen de voorraad langzaam af omdat wij maandag d’n oversteek naar Brussel weer moeten wagen.

Zoal gezegd, de temperatuur kwam niet boven de upper fifties uit vandaag en dat is toch redelijk kil aan de bil, of frips aan de bips zoals anderen wel zeggen. Een extra t-shirt onder de trui met lange mouwen en een fleece met hoodie moest ons tegen de ergste koude behoeden. Dit lukte in Animal Kingdom, waar je lekker beschut loopt nog best goed. In de tram van en naar de parkeerplaats en de bus over de Savanne zetten wij voor het eerst van ons leven de hoodie op.

Rond de klok van een uur kwamen wij bij het AK aan zodat we meer dan genoeg tijd hadden om op ons gemak naar Camp Minney Mickey te kuieren voor het Festival of the Lion King. Wij mochten de show vanuit het perspectief van de olifant zien en meenden Quintis Risti als een van de uitvoerende artiesten te herkennen. Net toen wij dachten, nu roept hij “Sokko Sokko”, zette de muziek in en ging de man Be Prepared zingen.

Moest je vroeger, wanneer je naar een show ging kijken, oppassen dat je niet achter een mevrouw met een veel te grote hoed  kwam te zitten, tegenwoordig is het ook zaak om de tassen van je voorgangers vooraf aan een grondige inspectie te onderwerpen. Damestassen kunnen meestal geen kwaad, rugzakken zijn in de regel onschadelijk. Maar wees waakzaam voor mensen met een mooie fototas. Wanneer zij eenmaal zitten, stallen zij de collectie fotoapparatuur voor zich uit. Zodra de show begint, heft de would be fotograaf zijn handen vol digitaal geweld ten hemel, waardoor jij, in het gunstigste geval de show nog net op zijn lcd-schermpje kunt zien.

Wij werden door een camembert keurig naar een plekje geleid waar nog net plaats was voor twee seniorenkontjes. Op een hoekje, zodat ik een economypluservaring kreeg vanwege de beenruimte. Het gezin met kleine kinderen dat achter ons zat, was minder content met onze komst, maar als bewijs van goede wil zette ik mijn petje af. Verder reisden wij vandaag zonder camera, wat relaxed, maar ook wel jammer was omdat ik zelden zo’n mooi vrij zicht op het Festival had.

Na de voorstelling lieten wij ons verleiden de plaatselijke Pizzavreetschuur binnen te gaan. Wij bestelden een pizza, waar je, onder het mom van “Kijk ons bij Disney eens lekker gezond doen”  een Ceasar Salade, die ze beter Ceasar Spinach konden noemen, bij kreeg. Wat een slappe hap en wat een knoflook…... Bij het eten van de pizza zagen we nog niet direct een bedreiging voor onze gezondheid. Maar wij vonden het, na een snelle steekproef, beter voor ons welbevinden om het groenvoer ongebruikt retour te sturen.

Het was een verademing om een dagje in een park rond te lopen waar de terreur van de gezellige Kerst met de bijbehorende liedjes, vrijwel volledig ontbrak. Geen Dolly, geen Barry, geen Andy en geen Kenny te horen. Geen Mummy die Santa kust, geen chestnuts die op een open vuur liggen te ruften, geen goddelijk kind, geen stillige nacht, geen little drummer boy, geen Rappapampam en geen Fallala en vooral geen Most wonderful time of the year. Pas toen wij in de Flex stapten, klonk het eerste Kerstliedje weer. En toevallig het liedje waarvan wij deze vakantie het meest zijn gaan houden: All I want for Christmas is my two front teeth. Door Rudi Carell, lang voor het Kinderen voor kinderen tijdperk zo weergaloos mooi gezongen als “ Ik vraag aan de Kerstman mijn voortanden terug…..”. Wie kent het niet? Wij zingen het de ganse dag!

Morgen ruilen wij de jeans weer voor de korte box (en nee… ik kom niet uit Helmond, zelfs niet uit de omgeving ) en de trui weer voor een T-shirt. Temperaturen in de mid-80ies, meneertje. Bijna 30 graden….En met de vooruitzichten dat, wanneer wij dinsdag in alle vroegte in Brussel landen, er waarschijnlijk niemand even de moeite genomen heeft om de ruiten van onze koffiebruine Franse Dame schoon te krabbelen, zodat wij daar voorlopig wel even zullen staan blauwbekken, genieten we nog maar even van de heerlijke temperaturen hier. Dat alleen al houdt de stemming in huize Teleton nog wel even opperbest en aangezien er niet voorspeld wordt dat er dit weekend iets verandert, blijft dat dus nog wel even zo.

Op huizen- en kadootjesjacht

We beginnen vandaag met wat dienstmededelingen. Om te beginnen heet de contractor compactor. Compacter kan ik niet corrigeren. Verder kreeg ik nogal wat opmerkingen dat het niet gemakkelijk was om een reactie op dit blog achter te laten. Vanwege het matige weer deze ochtend, heb ik me in de instellingen verdiept en als het goed is, kan iedereen die hier behoefte toe voelt, voortaan reageren. Hoop ik, want ik kan het zelf niet controleren. Wij zullen wel zien, zei blinde Lou.

Geen parken vandaag, wij stuurden Flexemans richting de communities aan de Poinciana Boulevard om ter plekke de condo’s, town houses en villas te inspecteren. Wij zijn niet de enigen die het op Cane Island goed naar de zin hebben, de zaak scoort op Tripadvisor nog steeds op nummer zes van 55 geregistreerde communities. Verder is de accomodatie nieuw, modern en vind je in alle condo’s een kingbed in de masterbedroom. Een duoblokje in de badkamer werkt tijdens de dagelijkse poetsbeurten ook wel zo efficient. Hoe prettig het hier ook toeven is, na vier keer wordt het ook wel weer eens tijd om te verkassen. Maar we willen er ook niet minder op worden gehuisvest. Kortom; allemaal overwegingen die we moeten maken voor we beslissen waar we ons in het voorjaar tijdelijk zullen vestigen. Overigens, bij die communities waar de gate niet open ging, na langzaam en dreigend op de onneembare vestingpoort te zijn afgereden, wachtten wij een ogenblikje tot er een auto met een paspoorthouder kwam, waar wij, naar voorbeeld van Alberto Stegeman, vrolijk achter aan tuften. Voor de veiligheid hoef je geen Gated Community te kiezen, maar dat wisten wij al lang. De tijd dat er een gepensioneerde nachtbraker als nachtwaker aan de poort zat, is reeds lang voorbij.

Wij kwamen, niet geheel toevallig na onze toer bij de Walmart aan de 192 uit. Als fervent aanhangers van Sinterklaas deden wij hier toch onze kerstinkopen. Wij ontvingen namelijk een uitnodiging om de kerstviering in de familiekring bij te wonen. Wij aanvaardden deze in grote dankbaarheid en dan wil je toch ook niet met lege handen komen. Bovendien is het transport van goederen deze keer nog bij de vliegticketprijs inbegrepen, dus aufgepasst, zugefasst, zoals onze deutsche freunde zeggen. De familie bestaat uit leden van 3  jaar tot en met een jaar of 93 en het was maar goed dat de Walmart zo’n uitgebreide collectie heeft.

Doordat wij ons vanmorgen bij de koffie nog te buiten waren gegaan aan een fors stuk chocoladecake met creme, welke door Pieter en Petra onder het motto Heb uw naasten lief en laten zij zich ook maar vol vreten gisteravond bij ons was afgeleverd, kregen wij pas tegen een uur of twee trek. Van de 22 kaddotjes die we nodig hadden, lagen er toen pas een stuk of 13 in de kar. Gelukkig was er een MAcDonald in de winkel, waar wij twee burgers en een coke van betrokken warna wij vrolijk verder gingen met muilezelen.

Geheel in de traditie van de Floridavakantievierders werden de aankopen thuis nog eens op bed uitgestald. Een foto ontbreekt, anders is de verrassing er af. Maar ik kan wel verklappen dat een van de grote koffers al half vol is…..

Ik zie er dan wel uit als een grote eter, maar in feite ben ik een matig mens. Na de Cake en de Burger bleek er vanavond maar weinig animo voor een voedzame maaltijd. We meldden ons voor rijst met kip bij de Japanner in de Premium Outlets. Met moeite aten wij ons bordje niet eens helemaal leeg. De Hollanders in de mall herkende je aan de snel heen en weer lopende scharrelaars die zes keer een sample bourbon chicken wilde proeven…….en dan dat zelfde kunstje bij de chinees aan de overkant uithaalden om zich vervolgens volgevreten uit de foodcourt terug te trekken. Ik was weer apetrots op onze jongens……

Wanneer morgen onze tijdelijk buurtjes Pieter en Petra huiswaarts gaan, verdedigen wij het fort hier op Cane Island weer met z’n tweetjes. Theo en Cynthia liggen al lang weer in hun eigen bedje.  Eenzaam zijn we niet, onze muziekliefhebber van een etage lager laat regelmatig even van zich horen. Dag of nacht, maakt hem niet uit. En ons uiteindelijk ook niet, want ik doe mijn oordoppen in en Lidy doet ze uit en wie doet ons dan nog wat?

Rest ons vandaag niets anders meer dan nu nog een lekker portie vers fruit tot ons te nemen alvorens wij straks het kingbed weer opzoeken. Morgen is de laatste van twee koele dagen. Wanneer het droog is, staat er gewoon weer een parkbezoek op het programma. En met die vooruitzichten zit het met de stemming in huize Teleton wel snor en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo.

Waarin een velletje vakkundig afgestroopt wordt en bungelende voeten de illusie bederven….

Nadat wij gisteren bij ons vertrek van Cane Island verzuimden om de trash in de contractor te mikken en we er de gehele dag mee rond hadden gereden, was ons eerste werk vanmorgen om ons van de rotzooi te ontdoen. Op dit complex staat er bij de entree (of exit, t’is maar van welke kant je het bekijkt) een vuilcontainer met een pers waarin je je huisvuil kunt dumpen. Dit noemen ze een contractor. Niks geen gezeul met een kliko en niks geen hele week wachten tot het de heren behaagt het huisvuil te komen collecteren. Hier is de afvalservice 24 uur per dag beschikbaar.

Van afval scheiden hebben ze nog nooit gehoord, alles gaat in de zelfde container. Groente- en fruitafval gaat in de electrical garbage disposal. Het is de bedoeling dat je daarbij de kraan laat lopen, zodat het pulp wordt weggespoeld. Kennelijk vinden veel mensen dat wat veel gevraagd, daarom is de disposal dikwijls defect. Die van ons maakt een lawaai alsof het gebouw ieder moment kan instorten. Ijzer op ijzer, dat voorspelt niet veel goeds. Dus mikken wij onze bananenschilletjes dagelijks in de contractor. Of we kopen het fruit, lekker decadent, geheel geschild en gesneden bij de Publix.

Vandaag stond een bezoek aan Epcot op het programma. Bij aankomst stevenden wij recht op de fastpasmachines van Sourin’ af. Wij mochten tussen half vijf en half zes terugkomen voor de vlucht. Daarna installeerden wij ons op het terras bij de fontein en meldden ons telefonisch bij Yvette en Emiel voor de externe minifloridaforummiddag. De jongelui gingen juist door de security en dank zij de foto’s van de floridaforumdag herkenden wij hen direct. Wij kwebbelden er gevieren lustig op los en met een colaatje en een koffie was het op het terras, in de zon en uit de wind, prima toeven. Ter plekke gaf een gospelgroep ook zo af en toe een lekker riedeltje weg, maar om eerlijk te zijn hebben we er niet veel aandacht aan besteed. Toen onze blazen, na een paar uurtjes naar het geklater van de fontein geluisterd te hebben, op knappen stonden, werd de zitting opgeheven. In tegenstelling tot andere forumleden die Emiel en Yvette bezocht hebben, ziet het er naar uit dat wij er zonder bekeuring van af komen…..

Met een lege blaas en een goed gevoel over de gezellige bijeenkomst wandelden wij richting Duitsland, want wij hadden wel trek in een Frankfurter mit Sauerkraut. Omdat alle stoeltjes besetzt waren en wij geen zin hadden in een staande receptie ging de Frankfurter unsere Nase vorbei en trokken wij verder naar het zelfbedieningsrestaurant bij het American Theatre. Hier scoorden wij een Turkey wrap met een bowl Chili. Klinkt veel beter dan een opgevouwen vaatdoek met sla,tomaat, knolook en brokjes kalkoen en een beker bruine bonensoep, maar het komt op hetzelfde neer. Vroeger bood dit restaurant een soort buffetje met allerhande gezonde goodies om je maaltijd een beetje op te leuken. Afgeschaft. Van de ingredienten die er nu nog aangeboden worden; uitjes en pickles, gebruikten wij de uitjes om er een dipsausje van ketchup en mayo mee te maken om onze frites in te doppen. Wij redden ons wel.

Tijdens de lunch werden wij verblijd door een aubade van het tamboer- en pijperkorps dat deze keer geen Yankeedoodledandy pijpte, maar…..kerstliedjes. Mij maakt het eigenlijk geen fluit uit wat ze pijpen, het is een leuk stukje folklore….

Aan het tafeltje naast ons deelde een couple een Turkey Leg. Er wordt wel eens gezegd dat het eten van een banaantje zeer erotisch kan zijn, dames probeer maar eens elegant en uitdagend een Turkey Leg af te kluiven. Zij ontdeed het bot met dodelijke precisie van alles wat eetbaar is. Als ik haar beroep moest raden, gokte ik op orthopedisch chirurg of uroloog. Zij verwijderde eerst voorzichtig het voorhuidje, zodat de Turkey Leg er uitzag als Moosje na zijn besnijdenis. Amputeerde daarna zorgvuldig het zachte vlees van de dij, welke zij liefdevol aan haar echtgenoot aanbood. Hij at uit haar hand. Zij zette het bot vervolgens aan haar mond om, nadat zij het velletje steeds verder had afgestroopt, alles wat eetbaar was, gulzig maar toch smaakvol van het bot af te kluiven. Op het bord restte niets dan het brandschone bot en het velletje. Vakwerk mevrouwtje, vakwerk!

Inmiddels groeide de standby rij voor de Kerstlezing van Andy Garcias anderhalf uur voor de voorstelling van vijf uur aan tot ver voorbij Italie. Wij besloten, hoe indrukwekkend deze voorstelling ook schijnt te zijn, toch te kiezen voor onze Soarin’ vlucht. Ze worden steeds schaarser, de bezoekers die nog nooit in deze attractie zijn geweest. Maar wij troffen weer vijf mannen, in leeftijd varierend van 85 tot 60, bij ons op de rij. De verrassing van de straaljager en de golfbal is er voor ons wel zo’n beetje af, maar deze veteranen genoten met volle teugen. Wij zaten overigens op de derde rij, waarbij de voeten van de bovenliggende partij hinderlijk in het beeld slingeren, hetgeen de geloofwaardigheid van de vlucht nu niet direct ten goede komt. Was het nu zo moeilijk geweest dat te voorkomen, heren en dames imagineers van Disney? Wanneer het mij lukt om op vrijwel iedere foto die ik met mij Aldicameraatje maak, de voeten van mijn vrouw onzichtbaar buiten beeld te laten verdwijnen, kunnen jullie er toch wel voor zorgen dat de voeten van de bovenburen buiten beeld bungelen tijdens deze vlucht?

Via de Publix, waar wij een kant en klare bak sla, magere Ranchdressing, wat turkenborsten en een lichte aardappelsalade kochten, want wij wilden het vanavond gezond houden, reden we op huis aan. Waar zojuist Pieter (van Petra en van de Equinox) ons nog even verblijdde met met de restanten van een losbandig etentje inclusief toetje en ijs van de Longhorns. Wij besloten de applepie direct nog even op te piepen en soldaat te maken. De chocoladetaart blijft wel tot morgenochtend goed…….

En zo, beste lezers, rest mij niets anders dan jullie te melden dat, ondanks de dalende temperaturen die voor twee frisse dagen zullen zorgen, de stemming bij ons opperbest is. En wanneer er niets verandert, dan blijft dat nog wel zo.

Morello Cherry & Iced Mint

Hoewel dankbaar voor alle leuke reacties, is het niet de bedoeling van dit vrolijke vakantieblog is om discussies op te starten, of op alle berichtjes te persoonlijk te reageren. Daar zijn fora voor. Een uitzondering maak ik voor de reactie van Arianne die reageert op mijn stukje over Seaworld. Mensen die niet willen weten wat mijn persoonlijk mening over de gratis tickets voor militairen is, slaan de eerste drie alinea gewoon even over.

Er staat nergens in mijn blog geschreven dat de gratis tickets voor de geuniformeerde medemensen zijn afgeschaft. Hoewel ik dit persoonlijk ook een uitstekende zaak zou vinden. Want waarom zouden wij meer respect moeten hebben voor militairen dan voor andere serieuze en hardwerkende beroepsbeoefenaars die voor de goede zaak zijn gewond of gevallen? Ik denk  aan glazenwassers, schoonmakers, huisschilders, brandweerlieden en metselaars die hun leven op gammele ladders en steigers in de waagschaal stellen. Beroepen waarbij je een lelijke smak kunt maken. Veel van deze ‘jongens’ lopen tijdens hun werk zwaar lichamelijk letsel op of raken blijvend gehandicapt. Die jongens zou ik ook wel een voordeeltje gunnen…Dat miltairen, zolang Seaworld deze regeling biedt, hier gebruik van maken, neem ik hen natuurlijk helemaal niet kwalijk.

Maar zouden wij werkelijk voor een hospik te velde meer respect moeten hebben dan voor een verpleger in een burgerziekenhuis? Of had Orwell toch gelijk toen hij in zijn boek 1984 schreef “Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan andere…” Ziehier mijn argumenten op grond waarvan ik de gratis toegangsregeling voor militairen een vreemde zaak vind, die wat mij betreft moet worden afgeschaft.

En daarom schreef ik in mijn blog dat ik blij was te merken dat de belachelijke vertoning waarbij een handjevol veteranen voor aanvang van een familievoorstelling werden toegejuicht alsof zij persoonlijk een wereldprestatie hebben geleverd, is afgeschaft. Of… ze hebben het bij Seaworld, uit respect voor mijn persoonlijke standpunt, misschien alleen die twee keer dat ik er was, niet gedaan. Ik was er bij en daar haal ik de wijsheid dus maar vandaan.. ;-).

Vandaag hadden wij, voor ons doen een drukke dag. Het ging eerst naar de Best Buy om daar de collectie fotocamera’s eens te bekijken. Daarna bezochten we de Florida Mall en op de terugweg wipten we, voor de zekerheid, want je wil toch geen koopjes missen, nog even bij de Premium Outlets aan. Tussen de middag hapten wij een heerlijke Phillysteak met alles d’r op en d’r aan weg. De jongen achter de counter begon op te noemen wat er allemaal zo niet bij dit model  werd bijgeleverd: Tomato, mushrooms, lettuce, onion…. Ik vroeg hem vriendelijk om the whole kaboodle maar op te laden, inclusief een portie Gourmet Fries, en bood hem in ruil daarvoor mijn Creditcarden de Show your Card  aan. Zoals oma zei, toen ze in de zee pieste: “ alle beetjes helpen”.

Vervolgens begon het productieproces, wat ik vanuit de rij wachtenden prima kon volgen. Een eindje verderop stonden een paar Britten die ook Gourmet Fries hadden besteld. Toen zij de frites kregen uitgereikt, snuffelden ze er eens aan, proefden er eentje, maar het prutje van bacon en gesmolten kaas stond hen kennelijk niet aan, zodat de hele bestelling werd geretourneerd. Nauwlettend zag ik er op toe dat de porties frites in de bin zouden verdwijnen. Dit bleek niet het geval; ze werden zorgvuldig opzij gezet voor de volgende liefhebbers. Maar toch niet voor Ton, die het niet prettig vindt dat anderen met hun vingers in en met hun vlak neus boven zijn frites hebben gezeten. Mijn buurman had gelukkig ook frites besteld en hij was minder kieskeurig. Of oplettend. Of assertief…. Anyway, verse Gourmet Fries en een heerlijke Philly Cheese Steak gegeten in de Foodcourt van de Florida Mall…..!

Het was de bedoeling dat wij voor een korte siesta in de namiddag even op Cane Island zouden aanmeren. Hier kwam natuurlijk niets van terecht, vooral omdat ik per ongeluk een verkeerde afslag nam en bijna in Ocala belandde…. Op de terugweg van al dat winkelen kreeg de Ford Flex flink dorst en lustten wij zelf ook wel wat. Dus stopten wij bij de pomp bij de Walmart aan de SR535 en bij de Cracker Barrel aan de 192. Voor belachelijk weinig geld gooiden we de boel snel vol, want we moesten nog naar Disney’s Hollywood Studio’s voor de dansende lichtjes van de weledele heer Osborn. Goed werk, u bent een lichtend voorbeeld voor ons allen. Nadat wij daar een uurtje hadden rondgewandeld besloten we om deze keer Fantasmic maar ongemerkt te laten passeren en op huis aan te gaan.

Verwacht van mij geen mooie plaatjes van de feestverlichting. Misschien later, wanneer wij een keuze uit de Best Buy cameracollectie hebben gemaakt, maar er schuilt beslist geen Anton Corbijn in mij dus welke camera je mij ook geeft, er wordt meesta wel iemands benen geamputeerd of er ontbreken plotsklaps andere ledematen , of zijn mond staat wagenwijd open. In het ergste geval worden mensen zelfs onthoofd……

Voor vanavond staat er nog een behandeling met Tired Leg Gel van het merk Montagne Jeunesse op het programma. Wie kent het niet? Overgehouden uit een of ander pakket geloof ik, maar onder het motto Wien wat bewaart, dien heeft wat, komt het vandaag toch maar mooi van pas! Als ik de gebruiksaanwijziging mag geloven is dit de perfecte dag om deze gel aan een nader onderzoek te onderwerpen: Our naturel morello cherry & iced mint Tired Leg Gel wil give lasting relief for tired, aching & heavy leg & feet and put the spring back in your step…….After along day on ypur feet, uplift your spirit from the toes up.

Nou zit het met de spirit in huize Teleton in de regel van huis uit best wel goed, maar het kan nooit kwaad om wat hulptroepen in te schakelen. Ben benieuwd hoe dat is, als de spirit uit je tenen komt. Wij zijn van top tot teen in opperbeste stemming en vermits hier niets verandert, blijft alles dus hetzelfde en kunnen we morgen weer prima uit de voeten.

Er zit muziek in

Voor de lezers die opgemerkt hebben dat er vrij veel tikfoutjes in het blog zitten; je hebt gelijk! Ik was zo blij dat Robert-Jan vertelde dat hij zo fijn met Live Writer werkte, dat ik het gelijk heb gedownload. Eerst thuis op de pc en toen het inderdaad een heerlijk programma bleek, ook op de mini. Op de mini staat echter de engelstalige versie. De spellingscorrector schrikt zich iedere keer rot als ik een stukje schrijf, dus het barst van de kringeltjes onder ieder woord. En dan heeft de mini ook nog eens een 12 inch scherm, dus vader ziet het allemaal niet zo scherp. De ergste dingen probeer ik er wel uit te halen, mar de spellingscorrector maakt er natuurlijk een zooitje van. Zo wordt castmember camembert en dan wordt de strekking van een verhaal lastig te volgen voor de gemiddelde lezer……

Wij zijn nu twee keer naar Seaworld geweest. De eerste keer viel ons onmiddelijk op dat het saluut aan ‘onze jongens’ was afgeschaft. We gingen er echter van uit dat dit vanwege het lage aantal bezoekers was. Zo sneu, wanneer er wordt gevraagd of de veteranen op willen staan om het applaus in ontvangst te nemen en er blijkt er geen een aanwezig te zijn.  Bij de kerstshow op zondag was het bijna volle bak en bij aanvang van de voorstelling begon ik al ongemakkelijk te worden. Niet nodig want dit controversiele nationalistische propaganda-onderdeel is gelukkig geschrapt. Herdenken en eren doen we wel op Memorial Day, maar niet bij aanvang van een gezellige familieshow. To everything there is a season, and a time to every purpose, under Heaven schreef Pete Seeger al….

Terug van weggeweest was de community singing. Tegenwoordig heet het groepskaraoke geloof ik, maar het effect is hetzelfde. Het stadium is direct sfeervol, bezoekers zijn minder aggressief en voor ons was het ook nog eens leerzaam. Want ik zing bij Deck the halls al 58 jaar lang Tralalala lalalala. Helemaal fout. Dank zij de tekst op de schermen weet ik nu dat het Fallalala moet zijn……..Ik schaam me kapot!

Bij aanvang van de Kerstshow Miracles speelde een saxofonist liedjes uit het Kerstrepertoire. Na TexMex kan alles wat mij betreft. Bovendien ben ik wel een liefhebber van de sax, opgegroeid met  Sail along, silvery moon van Billie Vaughn en daarna fan geworden van Bertus Borgers die menig Nederlandse Productie opleukte met zijn scheurende sax. Peter Koelewijn liet hem op Angeline meespelen, Bij Herman Brood speelt hij de intro van Still Believe,  om er maar een paar te noemen. Kerstliedjes op de scheurende sax, ‘t was toch even wennen. Oh, holy night, met riedeltjes van misschien wel 32ste noten en lange scheurende uithalen, ik denk dat de oude heer Gounod zich even op de andere zij in zijn graf legt.

Maar de Amerikanen gingen uit hun dak en ik kan er beter mee uit de voeten dat ze een saxofonist toejuichen dan een handvol oorlogsveteranen. Als intermezzo kwam er een gospelzangeres, een kruising tussen Mahalia Jackson en de goede oude Aretha Franklin. Ze had een geweldige strot en zette het stadium moeiteloos op zijn kop terwijl Shamu vrolijk de eerste 14 rijen natspetterde met water van krap 4 graden Celcius. De damp sloeg er van af…..zo zie ik het graag.

Voor de schaatsshow in het Bayside Stadium begon, zongen 4 vrolijke , als stationchefs verklede heren het bekende  repertoire kerstliedjes maar dan a capella. Zou dit dezelfde groep zijn die vroeger voor  The Beauty en the Beast in de preshow optrad, vroegen wij ons af? De Amerikanen waren de kerstsongs nog niet beu, want ook hier zongen ze weer naar hartelust mee. En wij ook,maar nu met de juiste tekst. Fallalala..zongen wij en keken trots in de rondte.

Vandaag belanden wij dan in Universal Studio’s waar, hoe kan het ook anders, de godganse dag kerstliedjes te horen waren. Wij in de rij voor de Blues Brothers Christmas show. Lekkere uptempo blues rock met als meesterlijke vondst de speciaal aangepaste tekst op “I’m a soul man”. Terwijl de kunstsneeuw in Delancey street neerdaalde, brulden wij uit volle borst “ I’m a Snow Man….”. Als beloning mocht ik een uurtje later weer naar deze show, want ik krijg er nooit genoeg van. I’m a soul man!

Laatste Event voor vandaag was de Macy’s Christmas parade. Hadden wij de hele dag lekker in ons shirt en short in het zonnetje gezeten, vijf minuten voor aanvang van de parade trok de lucht dicht en begon het te plenzen. Flux de poncho over ons hoofd en gewoon wachten op de parade. Al snel waren onze broeken en schoenen doorweekt van het water dat van de poncho’s afdroop. Als verzopen katten spoelden wij op Jaws 113 aan, waar toevallig onze Flex op ons stond te wachten. De verwarmde stoelen deden hun plicht en toen we bij de Publix aankwamen om wat lekkers voor de avondmaaltijd te kopen, waren wij al weer lekker opgedroogd.

Bij een bakje koffie en wat lekkers, schrijf ik mijn blogje en draaien wij nog even onze all time favourite Christmas Classic van Andy Williams. Dus ja hoor, de stemming zit er in huize Teleton nog steeds goed in en het ziet er naar uit dat dit, als er tenminste niets verandert, nog wel een paar dagen zo blijft.

Excuse me, sir

We beginnen vandaag met alle trouwe lezers die de moeite nemen ons blog te volgen vriendelijk te bedanken voor hun belangstelling. Zij die een reactie hebben achtergelaten, staan in huize Teleton natuurlijk in een extra goed blaadje, hebben een streepje voor of komen in aanmerking voor een zoen van de meester en/of juffrouw.

Meer dan 30 volgers telt het blog nu en dat is voor ons een record. Na de zesweekse voorjaarsvakantie stond de teller op 30. Nu, na een klein weekje zitten we nu al op 32 belangstellenden. Huize Teleton is in alle staten!

Wij vierden deze zondag met een rustige ochtend, keken met een schuin oog naar de film Mamamia (papperlepap, wat een draak…) hebben inmiddels een kleiner formaat Cuban Sandwiches bij de Walmart gevonden waardoor het ontbijt weer tot normale proporties is teruggebracht. Maar ook de kleine broodjes gaan graag een minuut of 5 in een oven van 375 graden etc.etc. Ook de bacon is van het menu, inmiddels bestaat het assortiment fijne vleeswaren uit Turkey. Het gebakken eitje is vervangen door een gekookte en ik moet zeggen, de exemplaren van hedenochtend zouden in een 5-sterrentent niet hebben misstaan. Niet te zacht, maar nog net genoeg stguif, zoals wij dat in Den Haag noemden, om een onsmakelijk geel restje in de mondhoeken achter te laten……

Tegen de middag verplaatsten wij ons, onder een stralend zonnetje maar nog steeds wat koeltjes, naar het Outletcentre aan de SR 535. De bedoeling was om even snel rond te neuzen om daarna bij de Premiumoutlets te lunchen en onze slag te slaan. Omdat het rondneuzen meer tijd kostte dan verwacht, werden wij ronsd half twee faluw van de trek. Dat heb je met die kleine Cuban Sandwiches…. Goede raad was duur, zouden we bij de plaatselijke horeca aanschuiven, of wipten we toch liever even naar huis voor een lite bite? Het werd het laatste.

Nog steeds geen weer om op ons balkon te zitten. Ook al omdat wij ‘op het noorden’ kijken moet dat genoegen nog een dagje wachten. Na de lunch tuften wij naar Seaworld. Door een regiefout waren we vandaag bijna naar Universal gegaan, maar dan hadden we tot volgend weekend op de Kerstshow moeten wachten. Saved by the Christmasbell!

Het parkeerterrein was behoorlijk vol en we kregen een plekje ‘ high in the lower thirties” aangewezen. Een pokkenend lopen. Dus wachtten wij even tot de parkeerwacht de ander kant op liep, startten de auto en reden naar rij 15. Hup, de Flex in zijn R van Achteruit en rustig naar het begin van de rij gereden. Recht voor de in-en uitgang.

Wij kuierden het park rond en schoven aan bij de Sesamstraat kerstvoorstelling waar wij de gemiddelde leeftijd behoorlijk omhoog jasten. Het was een vrolijke boel, met Bert en Ernie die de kerstleidjes zongen. Niemand doet overigens Bert en Ernie leuker dan onze eigen WimT Schippers en Paul Haenen, maar dat weten de amerikaanse kindertjes niet, dus die genoten volop.

We besloten de maaltijd in het zelfbedieningsrestaurant te nuttigen. Wetend dat het eigenlijk niet verantwoord is, maar vooruit. Niet vergeten extra Mayonaise en ketchup mee te nemen om de Cuban Sandwiches op smaak te brengen! Er speelde een duo TexMex Kerstliedjes. Hij was denk ik Tex, zij Mex. Hij speelde gitaar en accordeon (nee niet tegelijk…) en zij speelde de fiddle. Of ik nog verzoeknummers had…. Beleefd vroeg ik of “ It’s the most wonderful time” op het repertoire stond. Helaas Mex vond het wel een hele goede keuze, maar ze konden het niet spelen. Nou doet u mij dan maar Felice Navidad…..

De avondshow bestond uit Miracles, een kunststschaatsprogramma  waarin wij tevergeefs naar onze Sjoukje uitkeken en een vuurwerkshow. Geweldig allemaal maar nog veel leuker was het kijken naar de mensen. Wat een zenuwlijers zijn er toch. Voor mij zat een man met twee camera’s tegelijk die een zoeker zo groot als een flinke flatscreen hadden. Zjjn handen gingen steeds hoger in de lucht, mijn zicht op de show werd steeds kleiner. Excuse me, sir…..wilt u zo vriendelijk zijn uw camara’s voor uw eigen hoofd te houden in plaats van voor de mijne? Even dreigde de gezellige kerststemming om te slaan….

En zo hadden wij een heerlijke avond, die wij zo afsluiten met een gezonde portie fruit uit de bekende bakjes van de Publix. Volgens het weerbericht staan er morgen zeven zonnen, kan de korte box weer aan de kont en vertrekken wij alsnog richting Universal Studio’s. Je begrijpt wel dat de stemming er hier lekker in zit en als er niets verandert, blijft dat lekker zo.

Rustige intocht op Cane Island

Inmiddels is Sinterklaas vannacht om vijf uur plaatselijke tijd per helicopter op Cane Island aangekomen. Eenvoudig, zoals hij van nature is, zonder toeters en bellen. Maar wel met een uitgekiend low profile marketingprogramma, om de naamsbekendheid te stimuleren. Voor de rest zal de Sint het hier de komende tijd van mond-tot-mond-reclame moeten hebben.  Marketingdeskundigen geven de sympatieke kindervriend een uitstekende kans om de harten van de amerikaanse kindertjes te winnen. De Sint is mediageniek, charmant, vriendelijk en welbespraakt en hij moet het  opnemen tegen een knorrige, morsige, contactgestoorde en ijskoude Kerstman met een zeer beperkte woordenschat (verder dan Hohoho komt ‘ie volgens mij niet) Kortom de Kerstman is niet bepaald het prototype van een kindervriend.

Net als onze koningin, bewaart Sint controversieel nieuws het liefst voor buitenlandse reizen. Zo deelde hij hier mee dat de hulpsinterklazen als gevolg van de recessie, na goed overleg met de BVHS, allemaal ontslagen zijn. Er zijn geen exorbitante bonussen uitgekeerd; zij kregen slechts een houten handdruk die bestond uit een zak chocolademuntjes en een chocoladesigaar uit eigen doos.  Sint runt de tent voortaan met zijn tweelingbroer. Ze delen de garderobe, hebben dezelfde baardgroei en schoenmaat en rijden, als hobby, graag Concours Huppekee met Amerigo. Sint komt voortaan zelf op nationale tv, zijn broer doet de commercielen.

Vanmorgen zaten de heren samen, onder het genot van een sigaartje, aan de rand van het zwembad, in het zonnetje uit te rusten van de vermoeiende periode. De tweelingbroer is wat schuw en probeerde weg te duiken, maar wij hadden hem nog net op de foto.......De heren hebben gevraagd of wij hen in de komende periode verder met rust willen laten. In ruil hiervoor gaven zij toestemming voor de publicatie van deze foto en doen zij jullie allemaal de vrolijke vakantiegroeten. Waarvan akte!

Saturday, in the park…..

Wij aten gisteren bij de Macaroni Grill, hier vlak om de hoek. De naam van de tent deed eigenlijk niet veel goeds vermoeden en ook aan de buitenkant zag het er niet erg aanlokkelijk uit, zodat wij er al minstens twee jaar twijfelend voor bij rijden. Het is echter  een aanrader, we hebben er heerlijk gegeten. De bediening was prettig en het restaurant, hoewel het een erg grote zaal is, toch wel sfeervol.

Bij het lezen van de berichtjes en blogs las ik vanmorgen tot mijn verbazing dat wij hier dwars door een spannende aflevering van Miami Vice, compleet met helicopters, zwaailichten en veel manschappen, zijn heen geslapen. Midden in de nacht en een kabaal van hebikjoudaar, maar niks gemerkt hoor. Maar wel klagen over een malloot die z’n geluidsinstallatie per ongeluk ‘s nachts een beetje hard zet.

Vanmorgen deden wij de zaterdagse boodschapjes bij de Publix en de Walmart. Hoewel er in de winkels hier in de buurt veel toeristen komen, is het ook leuk om te zien hoe de locals hun boodschappen doen. Ongelooflijk, wat en volle karren. En dan ijzerenheinig in “onze’ rij gaan staan waar je eigenlijk alleen maar met 20 or less items kunt afrekenen. Het cijfermatig inzicht van de gemiddelde Amerikaan schijnt nogal laag te zijn en dat wordt hiermee weer eens bevestigd.

Wij aten tussen de middag een lekker eigenbereid boodje met ei, kalkoen, kaas en tomaat, opgeleukt met een sliertje mayonaise uit een sachet dat we bij de MAcDonalds hadden meegekregen toen we daar onze thirdpounder soldaat maakten. Daarna gingen we op pad naar het Magic Kingdom om daar de Optocht der Optochten te gaan zien. De enige echte Kerstoptocht die alle andere Kerstoptochten overbodig zou moeten maken. De moeder aller Parades, dat wilden wij ook wel eens zien.

Buiten aangekomen spotten wij de Ford van Pieter en Petra op de parkeerplaats. Ook een Black Beauty en dan bedoel ik natuurlijk de auto …… Tijd dus om even een schop tegen de deur te gaan geven om in een miniminimeeting heel even bij te praten. Het zou jammer zijn als je twee weken in hetzelfde appartementencomplex zit, zonder elkaar te begroeten. Wij werden onmiddelijk uitgenodigd binnen te komen en hebben even wat gezellig bijgebabbeld. Altijd leuk, net als de toevallige ontmoeting met Theo en Cynthia, eerder deze week. Ben benieuwd of we nog meer bekenden van de forums tegenkomen.

Ook Pieter en Petra waren van plan de Parade te gaan bewonderen, maar de kans dat je elkaar daar tegen het lijf loopt is maar klein. Op het parkeerterrein Daisy 34 kwam Pieter juist achter ons aangereden….Met zijn viertjes lieten we ons met de monorail naar het Kingdom rijden. Daarna gingen wij ieder ons eigen weg.

Nog maar net in het park en het zonnetje brak al door. Warm was het nog niet, maar het zag er al een stuk gezelliger uit. Wij konden ons niet herinneren dat we ooit op zo een drukke dag in MK waren geweest. Als je de keuze hebt, pik je natuurlijk de rustige dagen uit. Wij moesten dan ook wat behendigheid opdoen in het ontwijken van de strollers, rolstoelen en electroracewagens. Ongelooflijk hoe weinig controle de bestuurders over deze vervoermiddelen hebben. Met ieder twee geschaafde hielen strompelden wij Mickey’s Philharmic voor de tweede keer deze week binnen. Volle bak, maar we hoefden weer niet lang te wachten. Het kleine grut vermaakte zich prima met deze 3Dfilm. Zij lachten om heel andere grapjes dan de volwassenen waar wij meestal bij in de zaal ziten. Een clubje kleintjes dat voor ons zat en zich bescheurde toen Donald aan het eind van de film door een muur achter ons werd geschoten, wees ons er vriendelijk op dat we achter ons moesten kijken. Hoewel wij zelf zo langzamerhand wel in deze film zouden kunnen meespelen, keken wij beleefd over onze schouders om naar de spartelende beentjes van Donald te kijken. Wij deden de jeugd daar een groot plezier mee en zij waren zeer tevreden met zichzelf omdat zij die twee oude taarten de ontknoping van de film hadden uitgelegd. Wij lieten het lekker zo.

Zo nu en dan behendig wegspringend voor naderend rollend materieel met grut, gehandicapte medemensen of gewoon aanstellers die misschien gemakkelijk zouden kunnen lopen, maar die het zo wel goed vinden, bereikten wij Frontierland. Met een warme bak pleur namen wij plaats op een van de terrasjes, in afwachting van The Parade.  Het kan zijn dat wij het niet goed hebben begrepen, maar deze parade was wel lollig, maar niet speciaal. Neemt niet weg dat wij, zeker omdat we de Parades al lange tijd figuurlijk aan ons neus voorbij hadden laten gaan, een leuke middag hadden.

Vooral het wachten op de parade levert altijd weer leuke tafereeltjes op. Radeloze vaders zijn tot het laatste moment op zoek zijn naar het geschiktste plekje voor hun kroost. Wanneer hij dan de gedroomde plek gevonden denkt te hebben (Vader glundert dan meestal van oor tot oor en je ziet hem denken: “wat een wonder dat zo’n mooie plek nu juist voor mijn gezin nog helemaal vrij is, de kinderen mogen wel trots zijn op zo’n vader..!”) en het hele huishouden met bekers, dekens, statieven en popcorn is geinstalleerd, wordt hij wreed uit zijn droom ontwaakt door een castmemeber die hem en zijn hele hofhouding wegstuurt, omdat het niet de bedoeling is dat publiek juist daar gaat staan. Have a magical day sir, en nu opzouten…..

Na afloop van de parade sloten wij gezellig aan bij de stoet en liepen we het gehele parcours, netjes in de maat achter de praalwagens aan. In de Mainstreet aangekomen, nam Lidy gewoontegetrouw de eerste afslag de winkeltjes in. Zelf liep ik achter de muziek aan, tot ik voor de derde keer vandaag, Pieter en Petra aan de kant zag staan. We kewbbelden nog even wat en toen ik uiteindelijk aan het eind van Mainstreet aankwam, stond Lidy mij al op te wachten.

Voor wij met de boot en de tram bij de auto waren, kregen wij het, hoewel we behoorlijk dik aangekeled waren, toch wat frisjes. In de Flex zocht ik naar het knopje om de ruiten wat sneller te ontwasemen. Ik vond ook nog twee knopjes waarmee je de electrische stoelverwarming trapsgewijs kunt instellen. Wij gingen voor de full trottle…heerlijk warm leder aan de koude bips, dat hebben wij thuis niet!

Onderweg spraken wij af dat we, mits er een plekje om te parkeren was, een superslechte junkfoodmaaltijd bij de Checkers in The Old Town zouden nemen. De kans op een parkeerplek is op zaterdagavond gering, maar het moest zo wezen. Ik ging eerst maar even de frites met chili en kaas en bacon, waar het ons om te doen was, halen. Indien nodig konden we later dan nog wel een burger nemen. In een behaaglijk warme auto vraten wij onze vingers op bij de verschrikkelijk ongezonde, maar o, zo lekker fritesvarIatie. Van een Burger eten kwam het niet meer….het was wel welletjes zo.

Omdat de temperatuur inmiddels weer was gedaald naar 52 graden Fahrenheit (nog geen 13 Celcius als ik het goed heb), zochten wij het warme appartement op Cane Island op. Morgen wordt het weer een beetje warmer, blijft het droog en hebben wij een bezoek aan Universal gepland.

Omdat daar de Blues Brothers Christmasshow te zien is, en wij reikhalzend uitkijken naar de intocht van SInt Nikolaas op Cane Island, later dit weekend, zit de stemming in huize Teleton er prima in, en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo.

Kijken, kijken, niet kopen en The Last Post

Na de zondvloed die wij hier in mei over ons heen hebben gekregen, kregen we vandaag weer eens de volle laag. Voor de mensen die in de veronderstelling leven dat er hier alleen maar forse buien van een uurtje in de middag vallen misschien een tegenvaller; het kan hier ook langdurig grijs, donker en nat zijn. Vooral als wij er zijn, de laatste tijd. Maar we zullen het wel verdiend hebben….

Gewapend met plu en poncho  tuften wij de International Drive  af, richting Pr1me Outlets. Voor de optimisten die denken dat je hier met gemak met het openbaar vervoer kunt reizen: Ik heb ze weer gezien, de stumpers die als verzopen katten bij de bushaltes staan te wachten. Misschien blijven ze met hun kapotgewaaide plu’s nog wel een beetje droog van het hemelwater. Tegen de boeggolven van de door de plassen scheurende auto’s is echter geen kruid gewassen. Je ziet ze tevergeefs wegduiken voor de snel naderende modderstroom. Als katten schudden ze zich een beetje uit. Wat waren wij heden blij dat we lekker in onze Flex zaten. Een heerlijke kar om mee door de plassen en potholes te rijden. Glibberden we met de Town and Country Chrysler onder deze omstandigheden alle kanten op, deze Ford blijft koersvast, wat er ook gebeurd.

Doel van de dag was om van de nood een deugd te maken. Slecht weer, dus shoppen leukt de dag een beetje op. Met onze Zeeuwsche achtergrond gaan wij natuurlijk niet zo maar onze zuurverdiende centjes uitgeven. Eerst kijken en vergelijken…. Is de handel schaars, bijvoorbeeld doordat het polootje, jumpertje, vestje of bloesje in de gewenste kleur of maat uitverkocht dreigt te raken, dan strijken wij ons hart over ons met de creditcard gevulde hand.

Onze lunch bestond uit de onvolprezen  footlong van de Subways aangevuld met een frisje en een zakje appelpartjes. Vanwege de Cuban Sandwiche, die ook hedenochtend weer prima smaakte (je weet wel oven op 375 graden etc.etc.) konden wij het gemakkelijk met een exemplaar af, we lieten hem volladen met al het heerlijks dat de firma Subway te bieden heeft en ik hoefde niet eens te vragen of ze het broodje (nou ja, broodje….) in twee stukken wilden snijden. Service van de zaak.

Zoals bekend is het Pr1me Outletcenter voor een groot gedeelte niet overdekt. Wij deden dus pluutje op, pluutje af. De poncho’s bleven in de tas. Na de lunch klaarde het zowaar een beetje op, wij verwachten elk ogenblik een stralende zon. Helaas won Pluvius het vandaag van de Zonnegod, wiens naam me nu even niet te binnen wil schieten  en  kwam de regen weer met bakken uit de loodgrijze hemel.

Op naar de Premium Outlets. Zelfde winkels, zelfde polootjes, jumpertjes, vestjes en bloesjes, maar ja, toch maar even de shops langs, nu we er toch zijn. Veel gekocht is er nog niet, maar de stellingen zijn betrokken en tijdens het volgende shoprondje zullen we spijkers met koppen slaan. Voor de zekerheid gaan we nog wel eerst even naar de Florida Mall, dus daarover later meer.

Na al dat geslenter, kwam, (hoe moet ik dat nu diplomatiek brengen, veel lezers lezen dit blog immers tijdens het ontijt of bij de koffie) er een signaal van moeder natuur dat de laatse fase van de spijsvertering was aangebroken. Of, zoals ze in Den Haag zo keurig zeggen: er kwam een onverwachte fax uit Darmstad binnen. Een favoriet onderwerp, dat de oudgedienden wel kennen, maar waar je toch iedere vakantie weer mee te maken krijgt. Gelukkig zijn de openbare sanitaire voorzieningen hier perfect. Al is het altijd weer even wennen om er gebruik van te maken. Om te beginnen is daar de hindernis van de automatische flusher. De eerste keer zag ik de papieren pleebril (for your protection), nadat ik het onheilspellende geluid van de automaat die het toilet doorspoelt net iets te laat opmerkte, voorbij glijden. De tweede poging lukte het beter, zodat ik min of meer ontspannen kon plaats nemen.

Dan moet je altijd even het gebrek aan privacy  zien te overwinnen. Voor de nieuwkomers; de wanden van de toiletten steken gemiddeld een centimeter of 30 boven de vloer uit, zodat je ruim zicht hebt op de voeten van de buurman, mits deze niet bedekt zijn met zijn afgestroopte broek. Naast mij deed een man met schoenmaat 46  (zijn broek hing kennelijk op zijn knieen) een poging om de Last Post te blazen. Dat leidt af. Gelukkig klonken er vrolijke kerstliedjes om de ergste bijgeluiden die uit de andere 9 toiletten opstegen, wat te overstemmen. Ik vond “ It’s the most wonderfull time of the year” wel een toepasselijk deuntje. Happy Holidays!

De toiletten waren voorzien van het soort toiletpapier waarvan met de beste wil van de wereld geen bruikbaar envelopje te vouwen is. Gelukkig weet ik sinds kort, doordat een behulpzame  vader zijn zoontje instructie gaf bij het afvegen van de billen op een soortgelijk openbaar toilet, dat the american way of wiping your ass geschiedt door het maken van een propje (een prop mag ook) toiletpapier waarmee de schoonmaakhandeling dan wordt verricht, zal ik maar zeggen. Het is maar een weet….

Bij thuiskomst bleek dat de mobiele internetverstrekker helaas vertrokken was. Waarschijnlijk was het een passant op het RV-park dat aan Cane Island grenst. Geen connectie meer dus. Gelukkig had ik wel de Motorola driver gedownload en wonder boven wonder heb ik de zaak aan elkaar geknoopt gekregen. Erg leuk om te merken dat de hulp letterlijk uit alle kanten tevoorschijn kwam. Iedereen die zijn tips, bestanden, drivers, aansluiting, laptop en/of  router ter beschikking wilde stellen, hartelijk dank!

En dan is het voor jullie in Holland vandaag nog de blijde dag. Hopelijk rijdt de Sint jullie huisje niet voorbij en wordt je verblijd met dat wat je graag wil. Liefst nog een lollig gedicht en en kekke surprise erbij en dan kan de kunstkerstboom van zolder worden gehaald. Exit Sinterklaas. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij direct op 6 december naar Florida vliegt. Geen gedoe met de boot maar lekker Economy Plus, zodat hij met gemak zijn tabbert en zijn staf kwijt kan. Het schijnt dat hij voor twee personen een heerlijke condo op Cane Island geboekt heeft.

Wij zijn  in ieder geval van plan hem hartelijk welkom te heten en zijn bovendien benieuwd wie hij bij zich heeft. En zo komt het dat, ondanks de kou (soms was het maar net 12 graden vandaag) en de nattigheid, de stemming in huize Teleton er best nog goed inzit. En zeker als het weer verandert en de temperaturen weer een beetje oplopen, blijft dat zeker zo.

Waarin wij het er lekker van nemen en Sint in Disney opduikt

Wij nemen er vandaag eens lekker ons gemak van. Hoewel de dag al onverwacht vroeg begon omdat iemand om vier uur in de ochtend per ongeluk de volumeknop van zijn geluidsinstallatie vol opendraaide. Waarschijnlijk is de zatlap direct daarna zelf in slaap gevallen, dus zaten wij al vroeg met de gebakken peren. Wanneer betrokken buurman nu nog een aangename smaak van muziek had, was ik er nog wel overheen gekomen. Ik meende echter iets van de Kaiserchiefs of zo te herkennen. Niet mijn kopje thee en al helemaal niet met een slaperig hoofd. Gelukkig kwam de familieverpakking oordopjes die wij dit voorjaar ter bestrijding van de kikkerterreur op Cane Island hadden gekocht, nu goed van pas zodat ik de slaap weer snel kon vatten.

Rond half acht werd ik volautomatisch wakker. Het was nu doodstil. Luidruchtig volk houdt in de regel niet van vroeg opstaan, zullen we maar zeggen. Snel de mini aangesloten om te zien of de illegale internetverbinding nog open stond. Perfect, de signaalsterkte was nu zelfs goed. De Hollansche buren op dit complex hadden al vriendelijk aangeboden om bij hen te komen internetten, maar deze oplossing is dan wel  erg illegaal maar ook erg gemakkelijk.

De gisteren al aangekondigde Cuban Sandwiches werden met liefde bereid en met smaak opgepeuzeld. De achterstallige mail en berichtjes op het Blog en de diverse fora werden doorgenoemen, we skypten een beetje met het thuisfront en zo vloog de morgen voorbij. De weersverwachting was ruk maar het klaarde lekker op. Rond een uur of elf vertrokken wij naar het Magic Kingdom. Vanwege de investering in Annual Tickets komt het bezoek aan Mickeys Very Merry Christmasparty te vervallen. Een mens kan per slot van rekening niet alles hebben.

De opnamen voor het kerstprogramma van ABC waren in vole gang. Wij kenden de band niet, maar ze zongen een gezellig Kerstliedje. Het publiek werd meerdere malen gevraagd om luid te applaudiseren. Wel ja, al wij voor “onze jongens”  klappen, waarom dan niet voor “onze band”? Als beloning zong de band hetzelfde liedje nog drie keer. Toen hadden wij dit onderdeel wel gezien, Ben Zwaan, die ons via zijn forum al had geinformeerd, had gelijk. Deze opnames waren niet zo boeiend. Zaterdag gaan we terug voor de superparade.

Wij besloten een beetje door het park te gaan zappen. Het was niet bijzonder druk dus bij een aantal attracties zoals de Pirates en Mickey’s Philharmonic konden we zo doorlopen. We hebben ook de Presidenten bewonderd, dat was een tijd geleden. Rond een uur of kwart over vier lieten wij ons overvaren en bracht de tram ons naar Minney, rij 43 waar de wimpel op de Zwarte Flex, al heen en al weer waaiend, op ons wachtte.Ik zie hem al staan...

De maaltijd nuttigden wij bij Longhorns. Het was ons eerste bezoek en voor herhaling vatbaar. Net toen wij de broek op vreethaak wilden zetten, tikte een vriendelijke man mij op de schouder. Het bleek dat Theo en Cynthia aan het tafeltje achter ons waren aangeschoven. Doordat de wimpel van Sinterklaas fier op onze Flex wappert, waren zij al een beetje gewaarschuwd dat wij “in the house” waren. Wij hebben gezellig tijdens een korte minimeeting even bijgepraat. Leuk dat je door een Forum eigenlijk al een band met elkaar hebt, zonder dat je elkaar kent. Wellicht komen we nog meer Forumleden tegen, gezellig!

Tot slot van deze aflevering, die verder nergens over gaat omdat wij nu eens geen wilde of spannende avonturen beleefd hebben, nog een kleine fotorapportage van wat wij in het Magic Kingdom zagen. In de strijd om de gunst van de kinderen is Sinterklaas daar kennelijk een charmeoffensief begonnen.  Aan zijn naamsbekendheid wordt in ieder geval flink gewerkt. Terwijl wij vandaag door het Magic Kingdom liepen, zijn we zijn afbeelding toch een flink aantal keren tegengekomen. Ter plekke maakten wij deze bijzondere foto’s die we de trouwe lezers niet willen onthouden.

Sint en Piet, nog wat schuchter tussen de kerstversiering….

Hier al wat brutaler, under new management….

Als de nood hoog is, zijn SInt en Piet nabij……

Hoort wie splasht daar kinderen…..

Sint staat graag in the picture

Donald wil er nog niet veel mee te maken hebben….

Maar Mickey lijkt het allemaal prima te vinden, kiekeboe…...

Wat heeft Sinterklaas met Florida voor? Zal hij zich hier vestigen of komt er alleen een inkoopafdeling vanwege de gunstige dollarkoers? Wij vinden het leuk om de ontwikkelingen te volgen. Dat brengt de stemming er goed in en als er niets verandert, zal dat nog wel een poosje zo blijven in huize Teleton.

Welcome to the club

Op Cane Island is het, naar onze begrippen, een drukte van belang. Het is inmiddels een echte gated community geworden. Er was altijd al een gate, maar die stond gewoon de hele dag open. De poort is gesloten. Nu wordt je verzocht om langzaam tot aan de poort op te rijden en….sesam opent zich. Dat geeft pas een veilig gevoel……

De appartementen worden nu ook voor permanente lease aangeboden, als ik de borden en posters mag geloven, woon je hier bijna voor niets of zoals de Hagenees zegt, voor een scheet en drie knikkers. Dit trekt wel een ander publiek aan dan toeristen. Je zoiet nu wat meer krakkemikkige autos op het terrein, er lopen mensen met hondjes en het is wat rumoeriger in ons portiek. Zo hebben wij een buurman die erg trots is op zijn geluidsinstallatie. Het moet wel een aardige vent zijn, die zijn geluk graag met anderen ddelt want hij zet expres de balkondeur open om ook anderen het in genot van zijn apparatuur te laten delen. Buiten hoor je het goed, eenmaal binnen hoor ik er niets meer van.

Dan is er ook nog buurman Johnny Guitar Watson. Hij heeft in ieder geval een gitaar en een behoorlijke versterker. Spelen kan hij niet, maar hij probeert het tenminste. Live muziek on the propertie, altijd gezellig! Hij probeert volgens mij het loopje van Smoke on the water van Deep Purple te spelen maar brent er niets van terecht. Die zoekt wel een andere hobby, als het maar geen drumstel wordt.

Hoe mooi de appartementen hier ook zijn, wij houden, voor het geval de toestand hier verslechterd, onze ogen en oren goed open voor nieuwe opportunities.

In het voorjaar staat de volgende reis gepland. Gezien het vrij grote aantal  bezoeken aan Disney in verband met de artiesten die tijdens de Kerstshows en het Flower and Garden Festival op zullen treden, zijn wij vandaag toegetreden to de eliteclub van Annual Pasaport Members. Het castmember dat ons vandaag de tickets verkocht vroeg wel drie keer of wij toch echt een annual pass wilden kopen. Maar toen hij door kreeg dat wij precies wisten wat we wilden, was het zaakje zo gepiept en werden wij hartelijk welkom geheten in de familie van Annual Passport Members.

Om dat te vieren marcheerden wij schielijk naar de Earl of Sandwich om een broodje te kopen. Meer mensen waren op- dit idee gekomen dus besloten wij om dan toch maar terug te lopen naar de Mac waar wij kennismaakten met de nieuwe Angus thirdpounder. Het betere werk zullen we maar zeggen en omdat wij slechts een lichte lunch in gedachten hadden, hebben wij deze joekel maar gedeeld.

Vervolgens flux met de Ford Flex naar de Walmart voor de dagelijkse boodschapjes. Wij vonden gelukkig de Cubaanse broodjes weer; vijf minuutjes in de oven op 375 graden en smullen maar meneertje, morgenochtend. Bacon bakken, eitje in de pan, handje gemalen kaas erover en een tomaatje voor de gezond, zullen we maar zeggen. Voor bij de koffie kozen wij deze keer voor peanut butter fudge. Kan je je geen buil aan vallen en voor de zoetekauwen een echte aanrader.

In de middag even achter de mini. Ik vond een onbeschermd mobiel netwerk. Het signaal is low, de snelheid nog lager maar het werkt. Dus ook maar even bij Motorola de driver voor het modem opgeduikeld en gedownload. Nog steeds wil het kreng niet met de modem praten, maar we kunnen even vooruit. Zolang de mobiele onderdakverlener hier in de buurt blijft.

Na de Sirloin steak en de Lemon trout bij Cracker Barrel trokken wij naar Celebration om de plaatsrelijke sneeuwbuien te doorstaan. De plaatselijk middenstand had de winkelstraat opgeleukt, de terassen waren vol en de winkels leeg…althans er waren geen kopende klanten. Het treintje dat je door de verlichte straatjes van Celebration voerde en de pittoreske paard en wagens reden af en aan. Als geboren Hagenaar weet ik dat de paarden, zodra ze een koets in beweging moeten zetten, onmiddelijk gebruik maken van de permanente vergunning om op straat te schijten. Onschuldige Hagenaars banjeren, nadat de koningin met haar gevolg door de Haagse dreven heeft gereden net zo lang door de paardenmest tot deze geheel in de schoenzolen is verdwenen. Angstig betrad ik het parcours dat door de Celebrationpaarden werd gelopen. Geen vuiltje aan de schoen, daar kan onze koniklijke familie nog een puntje aan zuigen. En Sinterklaas ook, want wat de schimmel Amerigo dit jaar weer in de stad heeft achtergelaten lag lekker op het midden van het voetgangersgebied en beslist niet in een of andere hoek.

Nu we het toch over Sinterklaas hebben, ik let er nu wat beter op en ik krijg toch sterk de indruk dat Sinterklaas hier echt wat meer bekendheid aan het krijgen is. Hoog tijd dat de hegemonie van de Kerstman eindelijk een halt wordt toegeroepen. Hohoho… Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de Sint ernstig overweegt zich permanent in Florida te vestigen. Spanje is toch al een beetje te toeristisch voor hem geworden en sinds de afschaffing van de peseta is hij op zoek naar een land met zwakke valuta. Turkije zou voor de hand liggen, maar gezien de koers van de dollar zou het best eens kunnen zijn dat hij voor de sunshine state kiest. Welcome to the club, Sinterklaas!

 

Hoewel het hier nu een partijtje begint te onweren en er een tornadowatch voor de regio is afgegeven, zit de stemming er in huize Teleton tot nu toe prima in. En wanneer er niets verandert, blijft dat zeker zo.