Een frappucino waar je mee thuis kunt komen

De nacht aan boord voltrok zich (om eerlijk te zijn, tegen alle verwachtingen in) in alle rust. Wij waren zo diep in slaap dat wij pas wakker werden nadat het cabinepersoneel met het overheerlijke ontbijtje was gepasseerd. Toen zij ons daar zo zielig zaten zitten te wezen, kregen we alsnog een bakje waarvan ik me nog vaag herinner dat alleen de yoghurt enigszins eetbaar was. Vergeefs zochten wij naar fruit on the bottom……

Na de landing was het weer een vermakelijk gedoe om de verdwaalde bakjes, zakjes, pakjes en andere ongemakjes naar voren door te geven, tot dat uiteindelijk alles kennelijk weer bij de rechtmatige eigenaar terecht was gekomen.

Als eerste hobbelde onze noodtas, gevuld met de winterjassen en een zakje tieribs met een tangetje om deze weer los te knippen, ons tegemoet. De tas was geopend door de TSA, zo vermeldde een vriendelijke brief. Gelukkig waren onze jassen niet verdacht, dus die schoten we snel aan. Zoals te verwachten, waren ze steenkoud, maar door onze warme persoonlijkheid kwamen ze snel op temperatuur. Het passeren van de grenscontrole en de douane is op Zaventem een gemoedelijke aangelegenheid. Wij worstelden ons langs de drukte rond de Javabar, waar iedereen zich door familie, taxichauffeurs en andere geliefden laat ophalen en gingen naar de bushalte waar we de bus van Ibis verwachtten. Deze kwam na 20 zeldzaam koude minuten. Zoals eerder gemeld is het busstation van de oude stempel; haveloos, tochtig en stinkend.

De bus bracht ons hobbelend over slinkse achterafweggetjes via de bekende backlottour naar het Ibis. Hier was het een drukte van belang want een aantal reizigers uit Ouagadougou en omstreken had hier hun stokoude Renault of Peugeot geparkeerd. Met vijf grote sterke mannen druk je zo’n kar nog wel door tweede versnelling en de meeste auto’s stonden ongecataliseerde uitlaatgassen uit te dampen. Terwijl de mannen zich in de lobby van het Ibis tegoed deden aan iets warms, stonden de auto’s zo te ontdooien.

Onze koffiekleurige Franse mademoiselle was veranderd in een ijskoude frappucino. Na een druk op de knop, ontvouwden zij haar achteruitkijkspiegels krakend voor ons. Ook haar deuren sputterden een beetje tegen, en mijn hart maakte een sprongetje toen ik haar motor direct aan hoorde slaan. Daar zij over een automatische versnellingsbak beschikt, laat zij zich immers niet aanduwen. Wij hadden haar voor vertrek voorzien van alle voorbehoedsmiddelen die je maar kunt bedenken om een eventuele aanval van koning winter te kunnen doorstaan. Vooral de tot de nok gevulde fles ruitensproeierontdooier kwam uitstekend van pas. Toch was het nog wel een klein kwartiertje krabbelen alvorens met ontwasemde ruiten en de thermometer op –5 graden de E19 opdraaiden.

Thuis draaide de verwarming al op volle toeren, dank zij onze bereidwillige buurman Piet, die de thermostaat de avond voor aankomst al een beetje had opgepookt. Ons wachtte al een volle agenda en het werd nog drukker omdat, een uurtje nadat wij thuis waren gekomen, het ziekenhuis al belde met de mededeling dat de galstenen die Lidy zo zorgvuldig langs de douane had gesmokkeld, toch echt op 30 december nog verwijderd moeten worden. En dat is de reden dat wij de epiloog van dit vrolijke vakantieblog wat langer dan normaal hebben uitgesteld.

Inmiddels zijn wij, mede dank zij moeder natuur die een halve meter sneeuw voor de uitgangen van ons huis heeft geplempt, in rustiger vaarwater gekomen. Op deze grijze zondagmiddag stel ik vast dat wij weer een heerlijke vakantie hebben gehad en dat bijna veertig trouwe volgers en een heleboel andere lieve mensen een dikke 4700 keer de moeite hebben genomen om ons blog te bezoeken, waarvoor hartelijk dank. IJs en weder dienende, melden wij ons weer in het voorjaar met nieuwe belevenissen in Florida. Wij wensen alle lezers voor nu Happy Holidays en een gelukkig en gezond 2010!

Ton en Lidy