Wij aten gisteren bij de Macaroni Grill, hier vlak om de hoek. De naam van de tent deed eigenlijk niet veel goeds vermoeden en ook aan de buitenkant zag het er niet erg aanlokkelijk uit, zodat wij er al minstens twee jaar twijfelend voor bij rijden. Het is echter een aanrader, we hebben er heerlijk gegeten. De bediening was prettig en het restaurant, hoewel het een erg grote zaal is, toch wel sfeervol.
Bij het lezen van de berichtjes en blogs las ik vanmorgen tot mijn verbazing dat wij hier dwars door een spannende aflevering van Miami Vice, compleet met helicopters, zwaailichten en veel manschappen, zijn heen geslapen. Midden in de nacht en een kabaal van hebikjoudaar, maar niks gemerkt hoor. Maar wel klagen over een malloot die z’n geluidsinstallatie per ongeluk ‘s nachts een beetje hard zet.
Vanmorgen deden wij de zaterdagse boodschapjes bij de Publix en de Walmart. Hoewel er in de winkels hier in de buurt veel toeristen komen, is het ook leuk om te zien hoe de locals hun boodschappen doen. Ongelooflijk, wat en volle karren. En dan ijzerenheinig in “onze’ rij gaan staan waar je eigenlijk alleen maar met 20 or less items kunt afrekenen. Het cijfermatig inzicht van de gemiddelde Amerikaan schijnt nogal laag te zijn en dat wordt hiermee weer eens bevestigd.
Wij aten tussen de middag een lekker eigenbereid boodje met ei, kalkoen, kaas en tomaat, opgeleukt met een sliertje mayonaise uit een sachet dat we bij de MAcDonalds hadden meegekregen toen we daar onze thirdpounder soldaat maakten. Daarna gingen we op pad naar het Magic Kingdom om daar de Optocht der Optochten te gaan zien. De enige echte Kerstoptocht die alle andere Kerstoptochten overbodig zou moeten maken. De moeder aller Parades, dat wilden wij ook wel eens zien.
Buiten aangekomen spotten wij de Ford van Pieter en Petra op de parkeerplaats. Ook een Black Beauty en dan bedoel ik natuurlijk de auto …… Tijd dus om even een schop tegen de deur te gaan geven om in een miniminimeeting heel even bij te praten. Het zou jammer zijn als je twee weken in hetzelfde appartementencomplex zit, zonder elkaar te begroeten. Wij werden onmiddelijk uitgenodigd binnen te komen en hebben even wat gezellig bijgebabbeld. Altijd leuk, net als de toevallige ontmoeting met Theo en Cynthia, eerder deze week. Ben benieuwd of we nog meer bekenden van de forums tegenkomen.
Ook Pieter en Petra waren van plan de Parade te gaan bewonderen, maar de kans dat je elkaar daar tegen het lijf loopt is maar klein. Op het parkeerterrein Daisy 34 kwam Pieter juist achter ons aangereden….Met zijn viertjes lieten we ons met de monorail naar het Kingdom rijden. Daarna gingen wij ieder ons eigen weg.
Nog maar net in het park en het zonnetje brak al door. Warm was het nog niet, maar het zag er al een stuk gezelliger uit. Wij konden ons niet herinneren dat we ooit op zo een drukke dag in MK waren geweest. Als je de keuze hebt, pik je natuurlijk de rustige dagen uit. Wij moesten dan ook wat behendigheid opdoen in het ontwijken van de strollers, rolstoelen en electroracewagens. Ongelooflijk hoe weinig controle de bestuurders over deze vervoermiddelen hebben. Met ieder twee geschaafde hielen strompelden wij Mickey’s Philharmic voor de tweede keer deze week binnen. Volle bak, maar we hoefden weer niet lang te wachten. Het kleine grut vermaakte zich prima met deze 3Dfilm. Zij lachten om heel andere grapjes dan de volwassenen waar wij meestal bij in de zaal ziten. Een clubje kleintjes dat voor ons zat en zich bescheurde toen Donald aan het eind van de film door een muur achter ons werd geschoten, wees ons er vriendelijk op dat we achter ons moesten kijken. Hoewel wij zelf zo langzamerhand wel in deze film zouden kunnen meespelen, keken wij beleefd over onze schouders om naar de spartelende beentjes van Donald te kijken. Wij deden de jeugd daar een groot plezier mee en zij waren zeer tevreden met zichzelf omdat zij die twee oude taarten de ontknoping van de film hadden uitgelegd. Wij lieten het lekker zo.
Zo nu en dan behendig wegspringend voor naderend rollend materieel met grut, gehandicapte medemensen of gewoon aanstellers die misschien gemakkelijk zouden kunnen lopen, maar die het zo wel goed vinden, bereikten wij Frontierland. Met een warme bak pleur namen wij plaats op een van de terrasjes, in afwachting van The Parade. Het kan zijn dat wij het niet goed hebben begrepen, maar deze parade was wel lollig, maar niet speciaal. Neemt niet weg dat wij, zeker omdat we de Parades al lange tijd figuurlijk aan ons neus voorbij hadden laten gaan, een leuke middag hadden.
Vooral het wachten op de parade levert altijd weer leuke tafereeltjes op. Radeloze vaders zijn tot het laatste moment op zoek zijn naar het geschiktste plekje voor hun kroost. Wanneer hij dan de gedroomde plek gevonden denkt te hebben (Vader glundert dan meestal van oor tot oor en je ziet hem denken: “wat een wonder dat zo’n mooie plek nu juist voor mijn gezin nog helemaal vrij is, de kinderen mogen wel trots zijn op zo’n vader..!”) en het hele huishouden met bekers, dekens, statieven en popcorn is geinstalleerd, wordt hij wreed uit zijn droom ontwaakt door een castmemeber die hem en zijn hele hofhouding wegstuurt, omdat het niet de bedoeling is dat publiek juist daar gaat staan. Have a magical day sir, en nu opzouten…..
Na afloop van de parade sloten wij gezellig aan bij de stoet en liepen we het gehele parcours, netjes in de maat achter de praalwagens aan. In de Mainstreet aangekomen, nam Lidy gewoontegetrouw de eerste afslag de winkeltjes in. Zelf liep ik achter de muziek aan, tot ik voor de derde keer vandaag, Pieter en Petra aan de kant zag staan. We kewbbelden nog even wat en toen ik uiteindelijk aan het eind van Mainstreet aankwam, stond Lidy mij al op te wachten.
Voor wij met de boot en de tram bij de auto waren, kregen wij het, hoewel we behoorlijk dik aangekeled waren, toch wat frisjes. In de Flex zocht ik naar het knopje om de ruiten wat sneller te ontwasemen. Ik vond ook nog twee knopjes waarmee je de electrische stoelverwarming trapsgewijs kunt instellen. Wij gingen voor de full trottle…heerlijk warm leder aan de koude bips, dat hebben wij thuis niet!
Onderweg spraken wij af dat we, mits er een plekje om te parkeren was, een superslechte junkfoodmaaltijd bij de Checkers in The Old Town zouden nemen. De kans op een parkeerplek is op zaterdagavond gering, maar het moest zo wezen. Ik ging eerst maar even de frites met chili en kaas en bacon, waar het ons om te doen was, halen. Indien nodig konden we later dan nog wel een burger nemen. In een behaaglijk warme auto vraten wij onze vingers op bij de verschrikkelijk ongezonde, maar o, zo lekker fritesvarIatie. Van een Burger eten kwam het niet meer….het was wel welletjes zo.
Omdat de temperatuur inmiddels weer was gedaald naar 52 graden Fahrenheit (nog geen 13 Celcius als ik het goed heb), zochten wij het warme appartement op Cane Island op. Morgen wordt het weer een beetje warmer, blijft het droog en hebben wij een bezoek aan Universal gepland.
Omdat daar de Blues Brothers Christmasshow te zien is, en wij reikhalzend uitkijken naar de intocht van SInt Nikolaas op Cane Island, later dit weekend, zit de stemming in huize Teleton er prima in, en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo.
