Nadat wij gisteren bij ons vertrek van Cane Island verzuimden om de trash in de contractor te mikken en we er de gehele dag mee rond hadden gereden, was ons eerste werk vanmorgen om ons van de rotzooi te ontdoen. Op dit complex staat er bij de entree (of exit, t’is maar van welke kant je het bekijkt) een vuilcontainer met een pers waarin je je huisvuil kunt dumpen. Dit noemen ze een contractor. Niks geen gezeul met een kliko en niks geen hele week wachten tot het de heren behaagt het huisvuil te komen collecteren. Hier is de afvalservice 24 uur per dag beschikbaar.
Van afval scheiden hebben ze nog nooit gehoord, alles gaat in de zelfde container. Groente- en fruitafval gaat in de electrical garbage disposal. Het is de bedoeling dat je daarbij de kraan laat lopen, zodat het pulp wordt weggespoeld. Kennelijk vinden veel mensen dat wat veel gevraagd, daarom is de disposal dikwijls defect. Die van ons maakt een lawaai alsof het gebouw ieder moment kan instorten. Ijzer op ijzer, dat voorspelt niet veel goeds. Dus mikken wij onze bananenschilletjes dagelijks in de contractor. Of we kopen het fruit, lekker decadent, geheel geschild en gesneden bij de Publix.
Vandaag stond een bezoek aan Epcot op het programma. Bij aankomst stevenden wij recht op de fastpasmachines van Sourin’ af. Wij mochten tussen half vijf en half zes terugkomen voor de vlucht. Daarna installeerden wij ons op het terras bij de fontein en meldden ons telefonisch bij Yvette en Emiel voor de externe minifloridaforummiddag. De jongelui gingen juist door de security en dank zij de foto’s van de floridaforumdag herkenden wij hen direct. Wij kwebbelden er gevieren lustig op los en met een colaatje en een koffie was het op het terras, in de zon en uit de wind, prima toeven. Ter plekke gaf een gospelgroep ook zo af en toe een lekker riedeltje weg, maar om eerlijk te zijn hebben we er niet veel aandacht aan besteed. Toen onze blazen, na een paar uurtjes naar het geklater van de fontein geluisterd te hebben, op knappen stonden, werd de zitting opgeheven. In tegenstelling tot andere forumleden die Emiel en Yvette bezocht hebben, ziet het er naar uit dat wij er zonder bekeuring van af komen…..
Met een lege blaas en een goed gevoel over de gezellige bijeenkomst wandelden wij richting Duitsland, want wij hadden wel trek in een Frankfurter mit Sauerkraut. Omdat alle stoeltjes besetzt waren en wij geen zin hadden in een staande receptie ging de Frankfurter unsere Nase vorbei en trokken wij verder naar het zelfbedieningsrestaurant bij het American Theatre. Hier scoorden wij een Turkey wrap met een bowl Chili. Klinkt veel beter dan een opgevouwen vaatdoek met sla,tomaat, knolook en brokjes kalkoen en een beker bruine bonensoep, maar het komt op hetzelfde neer. Vroeger bood dit restaurant een soort buffetje met allerhande gezonde goodies om je maaltijd een beetje op te leuken. Afgeschaft. Van de ingredienten die er nu nog aangeboden worden; uitjes en pickles, gebruikten wij de uitjes om er een dipsausje van ketchup en mayo mee te maken om onze frites in te doppen. Wij redden ons wel.
Tijdens de lunch werden wij verblijd door een aubade van het tamboer- en pijperkorps dat deze keer geen Yankeedoodledandy pijpte, maar…..kerstliedjes. Mij maakt het eigenlijk geen fluit uit wat ze pijpen, het is een leuk stukje folklore….
Aan het tafeltje naast ons deelde een couple een Turkey Leg. Er wordt wel eens gezegd dat het eten van een banaantje zeer erotisch kan zijn, dames probeer maar eens elegant en uitdagend een Turkey Leg af te kluiven. Zij ontdeed het bot met dodelijke precisie van alles wat eetbaar is. Als ik haar beroep moest raden, gokte ik op orthopedisch chirurg of uroloog. Zij verwijderde eerst voorzichtig het voorhuidje, zodat de Turkey Leg er uitzag als Moosje na zijn besnijdenis. Amputeerde daarna zorgvuldig het zachte vlees van de dij, welke zij liefdevol aan haar echtgenoot aanbood. Hij at uit haar hand. Zij zette het bot vervolgens aan haar mond om, nadat zij het velletje steeds verder had afgestroopt, alles wat eetbaar was, gulzig maar toch smaakvol van het bot af te kluiven. Op het bord restte niets dan het brandschone bot en het velletje. Vakwerk mevrouwtje, vakwerk!
Inmiddels groeide de standby rij voor de Kerstlezing van Andy Garcias anderhalf uur voor de voorstelling van vijf uur aan tot ver voorbij Italie. Wij besloten, hoe indrukwekkend deze voorstelling ook schijnt te zijn, toch te kiezen voor onze Soarin’ vlucht. Ze worden steeds schaarser, de bezoekers die nog nooit in deze attractie zijn geweest. Maar wij troffen weer vijf mannen, in leeftijd varierend van 85 tot 60, bij ons op de rij. De verrassing van de straaljager en de golfbal is er voor ons wel zo’n beetje af, maar deze veteranen genoten met volle teugen. Wij zaten overigens op de derde rij, waarbij de voeten van de bovenliggende partij hinderlijk in het beeld slingeren, hetgeen de geloofwaardigheid van de vlucht nu niet direct ten goede komt. Was het nu zo moeilijk geweest dat te voorkomen, heren en dames imagineers van Disney? Wanneer het mij lukt om op vrijwel iedere foto die ik met mij Aldicameraatje maak, de voeten van mijn vrouw onzichtbaar buiten beeld te laten verdwijnen, kunnen jullie er toch wel voor zorgen dat de voeten van de bovenburen buiten beeld bungelen tijdens deze vlucht?
Via de Publix, waar wij een kant en klare bak sla, magere Ranchdressing, wat turkenborsten en een lichte aardappelsalade kochten, want wij wilden het vanavond gezond houden, reden we op huis aan. Waar zojuist Pieter (van Petra en van de Equinox) ons nog even verblijdde met met de restanten van een losbandig etentje inclusief toetje en ijs van de Longhorns. Wij besloten de applepie direct nog even op te piepen en soldaat te maken. De chocoladetaart blijft wel tot morgenochtend goed…….
En zo, beste lezers, rest mij niets anders dan jullie te melden dat, ondanks de dalende temperaturen die voor twee frisse dagen zullen zorgen, de stemming bij ons opperbest is. En wanneer er niets verandert, dan blijft dat nog wel zo.
