Na de zondvloed die wij hier in mei over ons heen hebben gekregen, kregen we vandaag weer eens de volle laag. Voor de mensen die in de veronderstelling leven dat er hier alleen maar forse buien van een uurtje in de middag vallen misschien een tegenvaller; het kan hier ook langdurig grijs, donker en nat zijn. Vooral als wij er zijn, de laatste tijd. Maar we zullen het wel verdiend hebben….
Gewapend met plu en poncho tuften wij de International Drive af, richting Pr1me Outlets. Voor de optimisten die denken dat je hier met gemak met het openbaar vervoer kunt reizen: Ik heb ze weer gezien, de stumpers die als verzopen katten bij de bushaltes staan te wachten. Misschien blijven ze met hun kapotgewaaide plu’s nog wel een beetje droog van het hemelwater. Tegen de boeggolven van de door de plassen scheurende auto’s is echter geen kruid gewassen. Je ziet ze tevergeefs wegduiken voor de snel naderende modderstroom. Als katten schudden ze zich een beetje uit. Wat waren wij heden blij dat we lekker in onze Flex zaten. Een heerlijke kar om mee door de plassen en potholes te rijden. Glibberden we met de Town and Country Chrysler onder deze omstandigheden alle kanten op, deze Ford blijft koersvast, wat er ook gebeurd.
Doel van de dag was om van de nood een deugd te maken. Slecht weer, dus shoppen leukt de dag een beetje op. Met onze Zeeuwsche achtergrond gaan wij natuurlijk niet zo maar onze zuurverdiende centjes uitgeven. Eerst kijken en vergelijken…. Is de handel schaars, bijvoorbeeld doordat het polootje, jumpertje, vestje of bloesje in de gewenste kleur of maat uitverkocht dreigt te raken, dan strijken wij ons hart over ons met de creditcard gevulde hand.
Onze lunch bestond uit de onvolprezen footlong van de Subways aangevuld met een frisje en een zakje appelpartjes. Vanwege de Cuban Sandwiche, die ook hedenochtend weer prima smaakte (je weet wel oven op 375 graden etc.etc.) konden wij het gemakkelijk met een exemplaar af, we lieten hem volladen met al het heerlijks dat de firma Subway te bieden heeft en ik hoefde niet eens te vragen of ze het broodje (nou ja, broodje….) in twee stukken wilden snijden. Service van de zaak.
Zoals bekend is het Pr1me Outletcenter voor een groot gedeelte niet overdekt. Wij deden dus pluutje op, pluutje af. De poncho’s bleven in de tas. Na de lunch klaarde het zowaar een beetje op, wij verwachten elk ogenblik een stralende zon. Helaas won Pluvius het vandaag van de Zonnegod, wiens naam me nu even niet te binnen wil schieten en kwam de regen weer met bakken uit de loodgrijze hemel.
Op naar de Premium Outlets. Zelfde winkels, zelfde polootjes, jumpertjes, vestjes en bloesjes, maar ja, toch maar even de shops langs, nu we er toch zijn. Veel gekocht is er nog niet, maar de stellingen zijn betrokken en tijdens het volgende shoprondje zullen we spijkers met koppen slaan. Voor de zekerheid gaan we nog wel eerst even naar de Florida Mall, dus daarover later meer.
Na al dat geslenter, kwam, (hoe moet ik dat nu diplomatiek brengen, veel lezers lezen dit blog immers tijdens het ontijt of bij de koffie) er een signaal van moeder natuur dat de laatse fase van de spijsvertering was aangebroken. Of, zoals ze in Den Haag zo keurig zeggen: er kwam een onverwachte fax uit Darmstad binnen. Een favoriet onderwerp, dat de oudgedienden wel kennen, maar waar je toch iedere vakantie weer mee te maken krijgt. Gelukkig zijn de openbare sanitaire voorzieningen hier perfect. Al is het altijd weer even wennen om er gebruik van te maken. Om te beginnen is daar de hindernis van de automatische flusher. De eerste keer zag ik de papieren pleebril (for your protection), nadat ik het onheilspellende geluid van de automaat die het toilet doorspoelt net iets te laat opmerkte, voorbij glijden. De tweede poging lukte het beter, zodat ik min of meer ontspannen kon plaats nemen.
Dan moet je altijd even het gebrek aan privacy zien te overwinnen. Voor de nieuwkomers; de wanden van de toiletten steken gemiddeld een centimeter of 30 boven de vloer uit, zodat je ruim zicht hebt op de voeten van de buurman, mits deze niet bedekt zijn met zijn afgestroopte broek. Naast mij deed een man met schoenmaat 46 (zijn broek hing kennelijk op zijn knieen) een poging om de Last Post te blazen. Dat leidt af. Gelukkig klonken er vrolijke kerstliedjes om de ergste bijgeluiden die uit de andere 9 toiletten opstegen, wat te overstemmen. Ik vond “ It’s the most wonderfull time of the year” wel een toepasselijk deuntje. Happy Holidays!
De toiletten waren voorzien van het soort toiletpapier waarvan met de beste wil van de wereld geen bruikbaar envelopje te vouwen is. Gelukkig weet ik sinds kort, doordat een behulpzame vader zijn zoontje instructie gaf bij het afvegen van de billen op een soortgelijk openbaar toilet, dat the american way of wiping your ass geschiedt door het maken van een propje (een prop mag ook) toiletpapier waarmee de schoonmaakhandeling dan wordt verricht, zal ik maar zeggen. Het is maar een weet….
Bij thuiskomst bleek dat de mobiele internetverstrekker helaas vertrokken was. Waarschijnlijk was het een passant op het RV-park dat aan Cane Island grenst. Geen connectie meer dus. Gelukkig had ik wel de Motorola driver gedownload en wonder boven wonder heb ik de zaak aan elkaar geknoopt gekregen. Erg leuk om te merken dat de hulp letterlijk uit alle kanten tevoorschijn kwam. Iedereen die zijn tips, bestanden, drivers, aansluiting, laptop en/of router ter beschikking wilde stellen, hartelijk dank!
En dan is het voor jullie in Holland vandaag nog de blijde dag. Hopelijk rijdt de Sint jullie huisje niet voorbij en wordt je verblijd met dat wat je graag wil. Liefst nog een lollig gedicht en en kekke surprise erbij en dan kan de kunstkerstboom van zolder worden gehaald. Exit Sinterklaas. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij direct op 6 december naar Florida vliegt. Geen gedoe met de boot maar lekker Economy Plus, zodat hij met gemak zijn tabbert en zijn staf kwijt kan. Het schijnt dat hij voor twee personen een heerlijke condo op Cane Island geboekt heeft.
Wij zijn in ieder geval van plan hem hartelijk welkom te heten en zijn bovendien benieuwd wie hij bij zich heeft. En zo komt het dat, ondanks de kou (soms was het maar net 12 graden vandaag) en de nattigheid, de stemming in huize Teleton er best nog goed inzit. En zeker als het weer verandert en de temperaturen weer een beetje oplopen, blijft dat zeker zo.
