Op Cane Island is het, naar onze begrippen, een drukte van belang. Het is inmiddels een echte gated community geworden. Er was altijd al een gate, maar die stond gewoon de hele dag open. De poort is gesloten. Nu wordt je verzocht om langzaam tot aan de poort op te rijden en….sesam opent zich. Dat geeft pas een veilig gevoel……
De appartementen worden nu ook voor permanente lease aangeboden, als ik de borden en posters mag geloven, woon je hier bijna voor niets of zoals de Hagenees zegt, voor een scheet en drie knikkers. Dit trekt wel een ander publiek aan dan toeristen. Je zoiet nu wat meer krakkemikkige autos op het terrein, er lopen mensen met hondjes en het is wat rumoeriger in ons portiek. Zo hebben wij een buurman die erg trots is op zijn geluidsinstallatie. Het moet wel een aardige vent zijn, die zijn geluk graag met anderen ddelt want hij zet expres de balkondeur open om ook anderen het in genot van zijn apparatuur te laten delen. Buiten hoor je het goed, eenmaal binnen hoor ik er niets meer van.
Dan is er ook nog buurman Johnny Guitar Watson. Hij heeft in ieder geval een gitaar en een behoorlijke versterker. Spelen kan hij niet, maar hij probeert het tenminste. Live muziek on the propertie, altijd gezellig! Hij probeert volgens mij het loopje van Smoke on the water van Deep Purple te spelen maar brent er niets van terecht. Die zoekt wel een andere hobby, als het maar geen drumstel wordt.
Hoe mooi de appartementen hier ook zijn, wij houden, voor het geval de toestand hier verslechterd, onze ogen en oren goed open voor nieuwe opportunities.
In het voorjaar staat de volgende reis gepland. Gezien het vrij grote aantal bezoeken aan Disney in verband met de artiesten die tijdens de Kerstshows en het Flower and Garden Festival op zullen treden, zijn wij vandaag toegetreden to de eliteclub van Annual Pasaport Members. Het castmember dat ons vandaag de tickets verkocht vroeg wel drie keer of wij toch echt een annual pass wilden kopen. Maar toen hij door kreeg dat wij precies wisten wat we wilden, was het zaakje zo gepiept en werden wij hartelijk welkom geheten in de familie van Annual Passport Members.
Om dat te vieren marcheerden wij schielijk naar de Earl of Sandwich om een broodje te kopen. Meer mensen waren op- dit idee gekomen dus besloten wij om dan toch maar terug te lopen naar de Mac waar wij kennismaakten met de nieuwe Angus thirdpounder. Het betere werk zullen we maar zeggen en omdat wij slechts een lichte lunch in gedachten hadden, hebben wij deze joekel maar gedeeld.
Vervolgens flux met de Ford Flex naar de Walmart voor de dagelijkse boodschapjes. Wij vonden gelukkig de Cubaanse broodjes weer; vijf minuutjes in de oven op 375 graden en smullen maar meneertje, morgenochtend. Bacon bakken, eitje in de pan, handje gemalen kaas erover en een tomaatje voor de gezond, zullen we maar zeggen. Voor bij de koffie kozen wij deze keer voor peanut butter fudge. Kan je je geen buil aan vallen en voor de zoetekauwen een echte aanrader.
In de middag even achter de mini. Ik vond een onbeschermd mobiel netwerk. Het signaal is low, de snelheid nog lager maar het werkt. Dus ook maar even bij Motorola de driver voor het modem opgeduikeld en gedownload. Nog steeds wil het kreng niet met de modem praten, maar we kunnen even vooruit. Zolang de mobiele onderdakverlener hier in de buurt blijft.
Na de Sirloin steak en de Lemon trout bij Cracker Barrel trokken wij naar Celebration om de plaatsrelijke sneeuwbuien te doorstaan. De plaatselijk middenstand had de winkelstraat opgeleukt, de terassen waren vol en de winkels leeg…althans er waren geen kopende klanten. Het treintje dat je door de verlichte straatjes van Celebration voerde en de pittoreske paard en wagens reden af en aan. Als geboren Hagenaar weet ik dat de paarden, zodra ze een koets in beweging moeten zetten, onmiddelijk gebruik maken van de permanente vergunning om op straat te schijten. Onschuldige Hagenaars banjeren, nadat de koningin met haar gevolg door de Haagse dreven heeft gereden net zo lang door de paardenmest tot deze geheel in de schoenzolen is verdwenen. Angstig betrad ik het parcours dat door de Celebrationpaarden werd gelopen. Geen vuiltje aan de schoen, daar kan onze koniklijke familie nog een puntje aan zuigen. En Sinterklaas ook, want wat de schimmel Amerigo dit jaar weer in de stad heeft achtergelaten lag lekker op het midden van het voetgangersgebied en beslist niet in een of andere hoek.
Nu we het toch over Sinterklaas hebben, ik let er nu wat beter op en ik krijg toch sterk de indruk dat Sinterklaas hier echt wat meer bekendheid aan het krijgen is. Hoog tijd dat de hegemonie van de Kerstman eindelijk een halt wordt toegeroepen. Hohoho… Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de Sint ernstig overweegt zich permanent in Florida te vestigen. Spanje is toch al een beetje te toeristisch voor hem geworden en sinds de afschaffing van de peseta is hij op zoek naar een land met zwakke valuta. Turkije zou voor de hand liggen, maar gezien de koers van de dollar zou het best eens kunnen zijn dat hij voor de sunshine state kiest. Welcome to the club, Sinterklaas!
Hoewel het hier nu een partijtje begint te onweren en er een tornadowatch voor de regio is afgegeven, zit de stemming er in huize Teleton tot nu toe prima in. En wanneer er niets verandert, blijft dat zeker zo.
