Aangestoken door de mooie verhalen van Pieter, Petra, Theo en Cynthia die inmiddels al op Cane Island zijn aangekomen, staan wij inmiddels ook aardig in de afreismode. “I’m leaving on a jetplane” zingt het in mijn hoofd en mijn liefje vliegt met mij mee. Wat wil je nog meer?
Onze ‘voorgangers’ hebben nogal wat moeite moeten doen om het appartement binnen te komen omdat er problemen met de sleutelkluisjes of sleutels waren. Beiden meldden dat ze geholpen werden door een medewerker van security. Wij vinden het prima om te horen dat er nu kennelijk iemand ‘s avond surveilleert. Uiteindelijk hebben ze, in mijn ogen, de hoofdprijs met een driekamercondo met uitzicht op het zwembad en de vijver.
De voorbereidingen gaan er bij ons rustig aan toe. Wij hoeven vandaag geen Sinterklaasinkopen te doen, hoeven ook de werkmails niet meer af te melden en de kleine voorbereidende klusjes zijn gebeurd, dus hebben we alle tijd om de laatste stofzuiger door het huis en een borstel door de pot te slingeren. Morgen nog een klein swiffertje voor de frissigheid, voor we in de loop van de middag naar Brussel afreizen, want moeder de vrouw laat de boel graag proper achter….. Straks mogen de twee koffers naar beneden komen die we morgenochtend zullen vullen. Da’s wel wat anders dan de woeste berichten over de gezonde vakantiestress bij Forumlid Chanti and company, maar die reizen ook nog eens met een peutertje.
Nu aan vrijwel alle formaliteiten is voldaan, is het wachten nog op het inchecken bij United maar dat kan pas 24 uur voor vertrek. Voor de onderhandelingen met onze vrienden van Alamo zijn we tot de tanden toe gewapend. Wij reizen met een verklaring van de dokter waarin staat dat wij allergisch zijn voor het merk Kia, dus ons kan niets gebeuren.
Vanavond wacht ons nog een (hopelijk) leuke voorstelling in de schouwburg van Alex Klaassen. De kerstkaarten zijn geschreven, de tuin is winterklaar, de gastank van onze koffiekleurige Franse dame is gevuld en de beurzen zijn afgeladen met Amerikaanse muntjes en biljetjes. Nooit vergeet ik immers meer die keer dat ik, na een stief halfuurtje hongerig wachten in een lange rij op het vliegveld van Chicago een burger bij de Mac bestelde en de man een vies gezicht trok toen ik met mijn slaperige hoofd met euro’s betaalde…..Dat zal ons in ieder geval niet meer gebeuren. Rest mij nog een verzoekje voor de trouwe lezers; vanaf 6 december is het, om in de stemming te komen, het verplicht om tijdens het lezen van het blog naar de muziek van Andy Williams te luisteren. Tot die tijd voert Sinterklaas op dit blog de boventoon….o, kom er eens kijken wat we nu weer allemaal meemaken!
De stemming zit er, zoals gebruikelijk vlak voor de vakantie, goed in in huize Teleton. Wanneer er niets verandert, zal dat ongetwijfeld zo blijven. Wij houden jullie op de hoogte!
