Normaal maken wij in de ochtend al niet veel haast, maar omdat het vandaag niet warmer dan een graad of 16,17 zou worden, deden we een wasje, maakten we een ontbijtje en keken we wat naar Kelly en Regis. De laatste is overigens aan zijn heup geopereerd en er zit nu iedere dag een vreemde man naast Kelly. Zij vindt het heerlijk, zo te zien. Wij missen de oude mopperkont Regis Philby.
Rond half tien keek ik nog even over de ballustrade om te zien of Pieter en Petra al waren afgereisd. De rendieren stonden al voor hun witte slee te trappelen, maar zelf waren ze in geen velden of wegen te zien. Zeker nog volop bezig om de bagage in de koffers te proppen. Na de dagelijkse reinigingsbeurt wilde ik nog even kijken of we P&P konden uitzwaaien.Ik opende de deur en struikelde over een Kerstpakket met allerhande goodies, daar achtergelaten door een gulle gever van wie wij denken dat het P&P wel eens geweest kunnen zijn. De witte tornado bleek vertrokken, er restte ons niets anders dan het verrassingpakket in dank te aanvaarden en uit te pakken. Qua fourage kunnen wij het nog wel een paar dagen uit houden, maar ook wij bouwen de voorraad langzaam af omdat wij maandag d’n oversteek naar Brussel weer moeten wagen.
Zoal gezegd, de temperatuur kwam niet boven de upper fifties uit vandaag en dat is toch redelijk kil aan de bil, of frips aan de bips zoals anderen wel zeggen. Een extra t-shirt onder de trui met lange mouwen en een fleece met hoodie moest ons tegen de ergste koude behoeden. Dit lukte in Animal Kingdom, waar je lekker beschut loopt nog best goed. In de tram van en naar de parkeerplaats en de bus over de Savanne zetten wij voor het eerst van ons leven de hoodie op.
Rond de klok van een uur kwamen wij bij het AK aan zodat we meer dan genoeg tijd hadden om op ons gemak naar Camp Minney Mickey te kuieren voor het Festival of the Lion King. Wij mochten de show vanuit het perspectief van de olifant zien en meenden Quintis Risti als een van de uitvoerende artiesten te herkennen. Net toen wij dachten, nu roept hij “Sokko Sokko”, zette de muziek in en ging de man Be Prepared zingen.
Moest je vroeger, wanneer je naar een show ging kijken, oppassen dat je niet achter een mevrouw met een veel te grote hoed kwam te zitten, tegenwoordig is het ook zaak om de tassen van je voorgangers vooraf aan een grondige inspectie te onderwerpen. Damestassen kunnen meestal geen kwaad, rugzakken zijn in de regel onschadelijk. Maar wees waakzaam voor mensen met een mooie fototas. Wanneer zij eenmaal zitten, stallen zij de collectie fotoapparatuur voor zich uit. Zodra de show begint, heft de would be fotograaf zijn handen vol digitaal geweld ten hemel, waardoor jij, in het gunstigste geval de show nog net op zijn lcd-schermpje kunt zien.
Wij werden door een camembert keurig naar een plekje geleid waar nog net plaats was voor twee seniorenkontjes. Op een hoekje, zodat ik een economypluservaring kreeg vanwege de beenruimte. Het gezin met kleine kinderen dat achter ons zat, was minder content met onze komst, maar als bewijs van goede wil zette ik mijn petje af. Verder reisden wij vandaag zonder camera, wat relaxed, maar ook wel jammer was omdat ik zelden zo’n mooi vrij zicht op het Festival had.
Na de voorstelling lieten wij ons verleiden de plaatselijke Pizzavreetschuur binnen te gaan. Wij bestelden een pizza, waar je, onder het mom van “Kijk ons bij Disney eens lekker gezond doen” een Ceasar Salade, die ze beter Ceasar Spinach konden noemen, bij kreeg. Wat een slappe hap en wat een knoflook…... Bij het eten van de pizza zagen we nog niet direct een bedreiging voor onze gezondheid. Maar wij vonden het, na een snelle steekproef, beter voor ons welbevinden om het groenvoer ongebruikt retour te sturen.
Het was een verademing om een dagje in een park rond te lopen waar de terreur van de gezellige Kerst met de bijbehorende liedjes, vrijwel volledig ontbrak. Geen Dolly, geen Barry, geen Andy en geen Kenny te horen. Geen Mummy die Santa kust, geen chestnuts die op een open vuur liggen te ruften, geen goddelijk kind, geen stillige nacht, geen little drummer boy, geen Rappapampam en geen Fallala en vooral geen Most wonderful time of the year. Pas toen wij in de Flex stapten, klonk het eerste Kerstliedje weer. En toevallig het liedje waarvan wij deze vakantie het meest zijn gaan houden: All I want for Christmas is my two front teeth. Door Rudi Carell, lang voor het Kinderen voor kinderen tijdperk zo weergaloos mooi gezongen als “ Ik vraag aan de Kerstman mijn voortanden terug…..”. Wie kent het niet? Wij zingen het de ganse dag!
Morgen ruilen wij de jeans weer voor de korte box (en nee… ik kom niet uit Helmond, zelfs niet uit de omgeving ) en de trui weer voor een T-shirt. Temperaturen in de mid-80ies, meneertje. Bijna 30 graden….En met de vooruitzichten dat, wanneer wij dinsdag in alle vroegte in Brussel landen, er waarschijnlijk niemand even de moeite genomen heeft om de ruiten van onze koffiebruine Franse Dame schoon te krabbelen, zodat wij daar voorlopig wel even zullen staan blauwbekken, genieten we nog maar even van de heerlijke temperaturen hier. Dat alleen al houdt de stemming in huize Teleton nog wel even opperbest en aangezien er niet voorspeld wordt dat er dit weekend iets verandert, blijft dat dus nog wel even zo.
