I’ll be home for Christmas

En weer een dag uit het boekje. Dit is hoe de Originele Florida vakantie is bedoeld. We haalden vandaag een recordbreaking 85 graden terwijl we amper twee dagen geleden maar net boven de 50 kwamen. Voor de beeldvorming van de minder geroutineerde lezers: we gingen van 10 naar 30 graden Celcius. De luchtvochtigheid zou op een mooie zomerse dag in juli niet misstaan, de locals noemen het weer dan ook sticky. In de loop van de ochtend genoten we van de witte wolkjes, die verder op de dag een steeds donkerder karakter kregen. De kans op storms en inclement weather is vandaag zomers hoog, maar tot nu toe blijft het droog en zitten wij, onder het genot van de dreunende bas van benedenbuurmans Boseboxen, toch maar lekker met de balkondeuren open.

Wij melden ons dus voor een voorlopig laatste rondgang over het park van Disney’s  Hollywood Studio’s. American idols, de show zou over tien minuten beginnen en dat leek ons wel wat. We stapten welgemoed  de wachtruimte binnen. Hier stonden maar een handjevol mensen en de presentator en de cameraman die de preshow moesten verzorgen, keken al verlekkerd in onze richting. Wij aarzelden geen moment, een internationale carriere is voor geen van ons weggelegd en Lidy wil toch niet meer in de Paayboy, dus maakten wij ons weer snel uit de voeten. Bij het Muppettheatre aangekomen begon ook juist de preshow and we entered in an orderly way…..

Als ergens duidelijk wordt aangegeven dat je je 3Dgoggles maar beter niet onder het lopen kunt opzetten, dan is het wel tijdens deze preshowr. De amerikaanse familie voor ons begreep het filmpje niet goed en zette prompt op vaders commando, collectief de brilletjes op. Een mooier voorbeeld van hoe je op je bek kunt gaan, konden wij niet treffen. Het zoontje liep tegen de bak met brillen en viel, moeder struikelde er met een dochtertje op de arm overheen, waarna Daddy met z’n snuffert tegen de automagically opening doors aan stuiterde. De stemming zat er lekker in….dat begrijp je wel. En zo is hier de gehele dag een doorlopende voorstelling van drama’s die dan wel in de categorie klein menselijk leed valllen, maar die niet minder leuk zijn om naar te kijken.

Wij kochten ons een italiaans broodje om de inwendige mensch te versterken. De camembert achter de counter keek mij radeloos aan en fluisterde beschaamd dat deze helaas niet meer leverbaar waren. Zo’n mooie, drukke dag hadden wij niet meer verwacht, verschoning dus. Dus gingen wij maar voor de pretzel met ingebouwde Frankfurter mit senf.

De voorstelling van Beauty and the Beast was een paar minuten eerder dan wij verwachtten begonnen………;-). Hierdoor kwamen wij in het overloopgedeelte terecht waar wij niet alleen een verrassend goed zicht op de voorstelling hadden, maar ook de radeloze Mums goed konden zien die nog even snel een softijsje voor de hele familie hadden gehaald. Ook zij werden kennelijk onderweg door het mooie weer verrast, want zij lieten een spoor van vanille en chocolade-druppels achter en zij mochten van geluk spreken wanneer zij hun kinderen een hoorntje met een laatste restje van een papje, dat een paar minuten geleden nog een fier softijsje was, konden geven.

Even na vieren parkeerden wij de Flex voor de flat. De vrienden van United hadden ons al een mail gestuurd, die gelukkig weinig verrassende informatie bevatte. Wij hoefden slechts onze gegevens in te vullen om in te checken. Verder werd mij aan het eind van de procedure gevraagd hoeveel koffers wij wensten mee te sjouwen. Ik vulde er vier in en zag tot mijn genoegen dat dit alles geheel grateloos vervoerd zou worden. Anders nog iets? Wilt u misschien upgraden? Welja, we hebben inmiddels kennelijk genoeg miles verzameld. Ons verzoek kon weliswaar niet direct worden gehonoreerd, maar we staan op de wachtlijst. Misschien dat we morgen alsnog een leuke verrassing hebben en ook het eerste deel naar Washington lekker ruim ziten. Voor de vlucht van Washington naar Brussel zijn de stoelen op rij 21 vastgelegd waar de vrolijke vakantievoeten van Ton gedurende iets minder dan 8 uur hun plekje zullen vinden.

De bagage is inmiddels ingepakt, het gewicht blijft ruim onder de 20 kilo per stuk en het lukte Lidy op miraculeuze wijze om de hele handel toch in drie koffers te krijgen. De grote reistas, die we als een soort retentiekoffer bij ons hebben, blijft voorlopig leeg. Rara, politiepet…….! De tank van de auto is precies tot op het gewenste niveau gedaald. Vanavond hoeven we niet ver meer en als we morgen op MCO aankomen, zal de tank zo leeg mogelijk zijn. Hoe leger, hoe leuker, vinden wij. Overigens is de benzineprijs in de twee weken dat wij hier waren met een dubbeltje gedaald.

Vanvond verwijderen wij de Sinterklaasvlag definitef van de Flex. Het ding heeft behoorlijk voor zijn broek gekregen, zodat wij er de laatste dagen behoorlijk voor schobberdebonk bij reden. Voor een euro hebben wij veel lol aan deze accessoire beleefd. Omdat de attentiewaarde van de vlag  vele malen hoger is dan die van de tulp,  hebben wij nu reeds   besloten om volgend voorjaar wederom te vlaggen.

Of wij morgen nog gelegenheid hebben om het blog te verzorgen, is maar zeer de vraag. Het kan dus goed zijn dat de volgende editie, bestaande uit de epiloog en het verslag van de vliegreis, vanuit het verre vaderland tot jullie komt. Wij nemen dus nog geen afscheid. Voor de lezers die morgen de ruiten schoon moeten krabbelen voor ze gaan werken, veel sterkte en voor de lezers die van een welverdiende vakantie genieten, zoals bijvoorbeeld Yvette en Emiel, Chanti en Sonja met hun families en Corrus en Ben met hun dames, en al die anderen die hier in Florida de Kerst door gaan brengen: mooi weer en veel plezier! Wij zijn thuis met de kerst en kijken met verschrikkelijk veel plezier terug op twee fijne weken in the most wonderful time of the year. Happy Holidays!

Over Rockports, een boertje en een stevig puntje

Bij het openen van de gammele lamellen, een minpuntje in de verder zo luxe condo, zagen wij vandaag een strakblauwe lucht waaraan je de spreekwoordelijke zeven zonnen zou verwachten. Wij waren al blij dat we er een aan de hemel zagen. Zo kennen wij jullie weer, jongens.

Om optimaal van dit weer te genieten, vertrokken wij voor ons doen al vroeg richting Universal voor een bezoek aan Islands of Adventure. Warm gemaakt voor de Grinchmasshow sloten wij keurig aan in de rij die zo’n beetje over heel Seuss Landing slingerde. Geduldig schuifelden wij het openluchtheater binnen. Wat bleek: alleen nog staanplaatsen. Vaders klommen op de muurtjes, hesen hun dochter op hun nek, met daarboven weer de handjes geheven om vooral toch de mooiste digitale plaatjes te maken. Wij zagen dus niets van de show die wij hadden verwacht. Universal had een klein onervaren meisje aangesteld om het klauteren en stapelen van de toeschouwers te voorkomen. Zij had zo weinig overwicht, dat zelfs de kleinste jongetjes gewoon in de voor decoratie bestemde witgespoten kerstbomen klommen. De muzikale omlijsting van deze show werd verzorgd door Manheim Steamroller. Of onbekend nu onbemind maakt, (wij hadden er nog nooit van gehoord en weten wij veel van the Wonky Tree Lot,  Whos en de Grinch) of dat de muziek gewoon ruk was, wij weten het niet. Maar de vonk sloeg niet over, zullen we maar zeggen, dus wij vertrokken. Het is ook nooit goed, maar wij zullen nooit meer mopperen op het bekende kerstrepertoire, Bing……

Op het Harry Pottercomplex werd hard gewerkt en op het park was het gezellig druk. Geen lange wachtrijen in ieder geval. Wij pasten wel op om zelf in de natte attracties te gaan, maar genoten met volle teugen van de drijfnatte slachtoffers die uit de raften en logs dropen. Een aangename temperatuur en een lekker windje zorgde er voor dat de opa’s en oma’s die door hun kleinkinderen nietsvermoedend in deze attracties waren gelokt, toch nog redelijk snel opdroogden. Tot besluit van het rondje IOA bezondigden wij ons voor een keer aan een Cinnamonroll, met pecanoten, dat dan weer wel.

De wachttijd voor de Pr1me Outlets was aanzienlijk langer. Voor de mensen die hier bekend zijn: de file stond vanaf Kirkman…..Wij vonden, diep op het overloopterrein en nadat wij een volgeladen familie langdurig en hinderlijk hadden gevolgd terwijl zij op zoek naar hun auto waren, uiteindelijk nog een parkeerplekje. Bij de Rockportwinkel aangekomen bleek het, zo vlak voor de kerst weer uitstekend zaken doen. Om te beginnen hadden wij de onvermijdelijke 15 % kortingvoucher. Maar dat was pas het begin. Veel modelletjes waren 20 dollar extra afgeprijsd en naast de bekende acties van drie halen, twee betalen en tweede paar 50 % korting, kreeg je nu bij bepaalde modellen het tweede paar al gratis. En zo kwam het dat ik met twee paar nieuwe Rockports, met Chinaman made leather upperware en mooie gestikte in plaats van gelaste zolen, voor het luttele bedrag van 72 dollar en centjes naar de Flex terugstrompelde.

Omdat wij vroeger dikwijls ‘aan de andere kant’ van de 192 verbleven, waren wij vaste klant bij Sizzlers. Deze vakantie waren wij er nog niet geweest. Het was er erg stil, wat wij aan het tijdstip weten. Rond kwart over zes gaan immers nog niet zo veel mensen eten. De ontvangst was vriendelijk, de dame die ons naar de tafel bracht, liet onderwijl per ongeluk een vrij onsmakelijk boertje, waarvoor zij zich wel weer allerhartelijkst excuseerde en de waiter liep zich de benen onder zijn gat vandaan om het ons naar de zin te maken. De gegrillde garnalen smaakten Lidy prima, ik had zelf een zeer aanvaardbare sirloin met een gratis upgrade, omdat hij eerder richting de 12 oz. ging in plaats van naar de 8 oz. waar ik voor betaald had. Ook het buffet  en de saladebar lagen er picodeluxe bij, maar het bleef angstig stil…. En dat was jammer, want ik mag zo graag voor een groot publiek mijn kunstje met het softijs vertonen. Trouwe lezers weten het wel, ik heb er slag van om het softijs met vaste hand tot een prachtig soepelvallend kunstwerk te verheffen, om uiteindelijk trots, met opgeheven hoofd en met een minstens zo’n opgeheven puntje, naar mijn tafeltje te lopen. Quasi zoekend loop ik liefst per ongeluk nog even de verkeerde kant uit. Dan voel je die bewonderende blikken, en hoor je moeders tegen hun kinderen fluisteren: “ kijk die meneer eens een prachtig softijsje gedraaid hebben….” Vandaag was er slechts een mevrouw die mij toefluisterde dat zij zelf ook graag zo’n stevig puntje zou willen hebben. Ja mevrouw, dat willen ze allemaal wel….

Rond een uur of acht betraden wij de condo waar ik de nieuwe schoenen op het bed bij de kerstkadootjes uitstalde. Hoe wij alles thuis moeten krijgen is nog even de grote vraag. Maar daar breken wij ons pas morgenmiddag het hoofd over als wij de zooi in gaan pakken en wij ons digitaal bij onze vrienden van United met onze pakkages kunnen aanmelden. Tot die tijd proberen wij ons verdriet van het naderend afscheid manmoedig te verbijten en doen we net alsof de stemming er hier nog lekker in zit. Maar jullie weten wel beter…….