Over Rockports, een boertje en een stevig puntje

Bij het openen van de gammele lamellen, een minpuntje in de verder zo luxe condo, zagen wij vandaag een strakblauwe lucht waaraan je de spreekwoordelijke zeven zonnen zou verwachten. Wij waren al blij dat we er een aan de hemel zagen. Zo kennen wij jullie weer, jongens.

Om optimaal van dit weer te genieten, vertrokken wij voor ons doen al vroeg richting Universal voor een bezoek aan Islands of Adventure. Warm gemaakt voor de Grinchmasshow sloten wij keurig aan in de rij die zo’n beetje over heel Seuss Landing slingerde. Geduldig schuifelden wij het openluchtheater binnen. Wat bleek: alleen nog staanplaatsen. Vaders klommen op de muurtjes, hesen hun dochter op hun nek, met daarboven weer de handjes geheven om vooral toch de mooiste digitale plaatjes te maken. Wij zagen dus niets van de show die wij hadden verwacht. Universal had een klein onervaren meisje aangesteld om het klauteren en stapelen van de toeschouwers te voorkomen. Zij had zo weinig overwicht, dat zelfs de kleinste jongetjes gewoon in de voor decoratie bestemde witgespoten kerstbomen klommen. De muzikale omlijsting van deze show werd verzorgd door Manheim Steamroller. Of onbekend nu onbemind maakt, (wij hadden er nog nooit van gehoord en weten wij veel van the Wonky Tree Lot,  Whos en de Grinch) of dat de muziek gewoon ruk was, wij weten het niet. Maar de vonk sloeg niet over, zullen we maar zeggen, dus wij vertrokken. Het is ook nooit goed, maar wij zullen nooit meer mopperen op het bekende kerstrepertoire, Bing……

Op het Harry Pottercomplex werd hard gewerkt en op het park was het gezellig druk. Geen lange wachtrijen in ieder geval. Wij pasten wel op om zelf in de natte attracties te gaan, maar genoten met volle teugen van de drijfnatte slachtoffers die uit de raften en logs dropen. Een aangename temperatuur en een lekker windje zorgde er voor dat de opa’s en oma’s die door hun kleinkinderen nietsvermoedend in deze attracties waren gelokt, toch nog redelijk snel opdroogden. Tot besluit van het rondje IOA bezondigden wij ons voor een keer aan een Cinnamonroll, met pecanoten, dat dan weer wel.

De wachttijd voor de Pr1me Outlets was aanzienlijk langer. Voor de mensen die hier bekend zijn: de file stond vanaf Kirkman…..Wij vonden, diep op het overloopterrein en nadat wij een volgeladen familie langdurig en hinderlijk hadden gevolgd terwijl zij op zoek naar hun auto waren, uiteindelijk nog een parkeerplekje. Bij de Rockportwinkel aangekomen bleek het, zo vlak voor de kerst weer uitstekend zaken doen. Om te beginnen hadden wij de onvermijdelijke 15 % kortingvoucher. Maar dat was pas het begin. Veel modelletjes waren 20 dollar extra afgeprijsd en naast de bekende acties van drie halen, twee betalen en tweede paar 50 % korting, kreeg je nu bij bepaalde modellen het tweede paar al gratis. En zo kwam het dat ik met twee paar nieuwe Rockports, met Chinaman made leather upperware en mooie gestikte in plaats van gelaste zolen, voor het luttele bedrag van 72 dollar en centjes naar de Flex terugstrompelde.

Omdat wij vroeger dikwijls ‘aan de andere kant’ van de 192 verbleven, waren wij vaste klant bij Sizzlers. Deze vakantie waren wij er nog niet geweest. Het was er erg stil, wat wij aan het tijdstip weten. Rond kwart over zes gaan immers nog niet zo veel mensen eten. De ontvangst was vriendelijk, de dame die ons naar de tafel bracht, liet onderwijl per ongeluk een vrij onsmakelijk boertje, waarvoor zij zich wel weer allerhartelijkst excuseerde en de waiter liep zich de benen onder zijn gat vandaan om het ons naar de zin te maken. De gegrillde garnalen smaakten Lidy prima, ik had zelf een zeer aanvaardbare sirloin met een gratis upgrade, omdat hij eerder richting de 12 oz. ging in plaats van naar de 8 oz. waar ik voor betaald had. Ook het buffet  en de saladebar lagen er picodeluxe bij, maar het bleef angstig stil…. En dat was jammer, want ik mag zo graag voor een groot publiek mijn kunstje met het softijs vertonen. Trouwe lezers weten het wel, ik heb er slag van om het softijs met vaste hand tot een prachtig soepelvallend kunstwerk te verheffen, om uiteindelijk trots, met opgeheven hoofd en met een minstens zo’n opgeheven puntje, naar mijn tafeltje te lopen. Quasi zoekend loop ik liefst per ongeluk nog even de verkeerde kant uit. Dan voel je die bewonderende blikken, en hoor je moeders tegen hun kinderen fluisteren: “ kijk die meneer eens een prachtig softijsje gedraaid hebben….” Vandaag was er slechts een mevrouw die mij toefluisterde dat zij zelf ook graag zo’n stevig puntje zou willen hebben. Ja mevrouw, dat willen ze allemaal wel….

Rond een uur of acht betraden wij de condo waar ik de nieuwe schoenen op het bed bij de kerstkadootjes uitstalde. Hoe wij alles thuis moeten krijgen is nog even de grote vraag. Maar daar breken wij ons pas morgenmiddag het hoofd over als wij de zooi in gaan pakken en wij ons digitaal bij onze vrienden van United met onze pakkages kunnen aanmelden. Tot die tijd proberen wij ons verdriet van het naderend afscheid manmoedig te verbijten en doen we net alsof de stemming er hier nog lekker in zit. Maar jullie weten wel beter…….