Een dolle boel aan boord

Zonder oponthoud kwamen we op MCO aan. We leverden de Flex in ruil voor een bonnetje in de bekende brilstand in en vervoegden ons bij United. Of we de koffers eerst even wilden wegen. Omdat wij niets te vrezen hadden, we hadden op het laatste moment de winterjacks toch maar in de retentieduffel opgeborgen, voldeden wij volgaarne aan dit verzoek. Kunt u met de computer zelf inchecken? Dat konden wij wel! Een aardige Nederlandse medewerker van United, kwam ons ongevraagd helpen. Hij vond het kennelijk leuk om even Nederlands te praten en vertelde honderd uit. Gelukkig hadden wij geen haast…….

Opgelucht, we waren immers 4 pakkages lichter, liepen we naar de foodcourt waar we eerst op adem kwamen met een cappucino. We dronken de laatste flesjes met het gewijde Pieter en Petra water en stiefelden richting security. Speciaal voor ons werd er net een extra rij geopend, dus wij verwijderden vliegensvlug de broekriemen, schopten de schoenen uit en mikten de overgebleven rugzakken op de lopende band. Paniek…Of ik een laptop in de rugzak had en waarom ik hem er niet had uitgehaald…oeps, oeps oeps. Nadat de laptop drie keer door de xray was gegaan, werden wij vrijgegeven en vertrokken we met de peoplemover naar gate 42. Bang om flauw van de trek te worden, deelden we nog een eenvoudige burger met frietjes van Wendy’s.

We vertrokken op tijd,omringd door perfecte families met perfecte mummies en daddies die hun perfecte kindertjes met perfecte speeltjes perfect bezighielden. Het was een perfecte vlucht, weliswaar niet geupgrade zoals gehoopt, maar we zaten prima op de door ons zelf uitgekozen rij 16.

In Washington aangekomen hadden wij een uurtje om naar gate C1 te lopen. Meer dan genoeg tijd. We aten nog een sandwich bij Potbelly, omdat je nooit wet welke versie van chicken or pasta men voor je in gedachten heeft. De eetbare versie of die die alleen voor display bedoeld is. Bij de gate aangekomen, heerste daar de gemoedelijke drukte die we uit films kennen van buitenplaatsen zoals Ouagadougou, Harare, Monrovia of Moghadishu. Goed de levende have zoals kippen, geiten, schapen, pauwen, ganzen, eenden, varkens en wat dies meer zij ontbrak, maar verder klopte het  plaatje wel, compleet met doosjes, kistjes, tasjes, emmertjes, koffertjes, duffelbags en wat je verder zoal op reis kunt meenemen. De reizigers waren dressed to the occasion. Het zag er ongeveer uit als een kerk in Harlem tijdens de zondagsdienst, sommige dames hadden prachtige kapsels van ontkroesd haar, inclusief de fantastische hoofdeksels, gouden ornamenten

Bij het boarden bleken verrassend veel reizigers eerste klas te reizen of op een andere manier in aanmerking te komen om als eerste het vliegtuig te betreden. Wij besloten dus ook maar niet te wachten tot seatingsection 2 werd afgeroepen. Paspoorten werden niet gecontroleerd, de groene slipjes werden in of naast een doosje gedonderd. Bij de ingang van het vliegtuig kregen we te horen dat onze stoelen zich aan de andere kant bevonden. Maar de pantry waar je dan moet oversteken, was afgesloten wegens werkzaamheden. Hoe wij aan de andere kant van het vliegtuig moesten komen, werd aan onze eigen fantasie overgelaten.

In de cabine was het een grote chaos. Stel je voor een matriarch, de tantes, de kinderen en de oma’s binnen een Afrikaanse clan. De males hielden zich afzijdig maar hielden wel scherp toezicht op eventuele indringers. De matriach uit Ouagadougou regelde persoonlijk de seating van de hele clan, waarbij zij haar eigen kinderen alsvast op onze stoelen had gezet. Eigen volk eerst, maar dan wel compleet met een partij dozen, tassen en koffers waar een gemiddelde UPS chauffeur gerust een halve dag mee bezig is om deze te bezorgen. Plaats genoeg immers op rij 21, stoel H en J….De matriarch beklaaagde zich bij de stewardess over de onduidelijke stoelnummering, zette oma’s tantes en kinderen op de aisleseats in plaats van op de middenstoelen en als er nog ergens een plekje overbleef, mocht daar de male zitten….Met andere reizigers hadden ze  niet zoveel zaken: “Maar u kunt toch ook best daar gaan zitten….? reageerde Moeder Overste in opperste verbazing als iemand al durfde tegen te sputteren.

Beleefd vroegen wij de kinderen die op onze stoelen zaten dus of zij wellicht verkeerd waren gaan zitten. Geen reactie, slechts een niet begrijpende blik. “Hebben jullie misschien je bordingtickets, want ik ben bang dat jullie niet op de goede plaats zitten”, proberde ik het nog maar eens Aanvankelijk weer geen reactie, tot het meisje haar broertje in perfect Engels toebeet, gewoon te blijven zitten. “ Don’t you move”’ siste ze. De purser kwam er bij. Het meisje vertelde hem dat ze op de goede stoel zat en niet van plan was om te verkassen. Ik mikte ondertussen onze rugzakken op de twee laatst overgebleven plekken in de overheadbins. Ook de purser vroeg naar hun tickets. Die hadden ze niet, maar geen misverstand, dit waren hun plaatsen en ze gingen niet weg. Nou, wij dus ook niet en het vliegtuig al helemaal niet want  de rij achter ons was inmiddels aangegroeid tot aan de pantry bij de ingang. De purser en de matriarch die de stoelindeling verzorgde, raakten in moeizame onderhandelingen verwikkeld. Wij wachtten geduldig tot dit varkentje gewassen was en kregen na veel gedoe onze stoelen. De hele congestie van mensen en pakkages achter ons moest toen nog een plekje vinden terwijl de doosje, zakjes en kistjes die in ons gangpad stonden, van hand tot hand gingen.

Andere leden van de clan namen inmiddels plaats op de zes felbegeerde stoelen voor de Unitedmedewerkers. Er was voor de purser en zijn stewardessen geen beginnen aan om ze daar weer weg te krijgen. Niemand verstond namelijk Engels op het moment dat ze werd verteld dat ze daar echt niet konden ziten. Gek genoeg vroeg niemand van het personeel naar de boarding passes. Men besloot het maar even zo te laten want door de chaos dreigden we ons slot te missen. Wij kregen zo’n vermoeden dat we nog wel eens terug zouden kunnen verlangen naar de heenreis met  de lastige Jonathan en zijn overspannen moeder. ……..

We vertrokken iets te laat. De matriarch trok zich van het hele protocol nog steeds niets aan en ging tijdens het taxien op de tarmac gerust even aan de wandel om een dekentje voor haar moeder te zoeken, die het plotseling toch wel erg koud kreeg. Vlak voor de maaltijd meldde de purser zich bij de vreemdgangers op de zes beruchte stoelen. “Reist u samen?”, vroeg hij beleefd. Nou samen, ze hadden elkaar op het vliegveld ontmoet. Of ze het erg vonden om de purser maar te volgen naar de eerste klas, waar er nog betere stoelen voor ze klaar stonden….. En zo vertrok een gedeelte van de clan naar betere oorden, hartelijk uitgezwaaid door de achterblijvers in de economy plus. Onmiddelijk stonden er weer nieuwe liefhebbers klaar om hun plek in te nemen. Pas nadat de purser het doek rond de stoelen had gehangen, keerde de rust weer.

Tot de maaltijd. Nooit zag ik zoveel speciale maaltijden langskomen als tijden deze vlucht. Maar doordat de matriarch de grote stoelendans had gedaan, klopte de namen niet meer bij de stoelnummers. En liet men luidkeels weten dat het een rommeltje was bij United. Matriarch bedisselde de grote uitruil van de maaltijden. Niet dat ze zelf een hand uitstak, maar zij was het die de aanwijzingen gaf. Over de chicken kan ik overigens niets zeggen, de pasta was eigenlijk niet voor menselijke consumptie geschikt. Dank zij de broodjes van Potbelly kwamen wij niet om van de honger.

Ik besloot, nu het nog niet zo druk was geweest, even snel voor een kleine boodschap achter de schuifdeurtjes te duiken. Ik  zal, hoe groot de verleiding ook is, niet in details treden en volstaan met de constatering dat men elders op de wereld kennelijk wel kwistig gebruik maakt van toiletpapier, maar dat men de knop flush nog niet weet te vinden. Hoewel het kleine kamertje er vrolijk gepavoiseerd uitzag, besloot ik feestelijk te bedanken voor de eer. Gelukkig verkeerden niet alle toiletten in zo’n deplorable staat.

In de aisle seats naast mij zaten een paar onverstoorbare belgische zakenlui, die zich niet door de matriarch hadden laten wegsturen. Daarvoor zat een moeder uit de clan die met haar twee kinderen twee stoelen deelden. Het jongetje ging kennelijk voor baby door en zou op schoot mogen zitten. Kennlijk zijn babies in die contreien nogal fors geschapen. Complicerende factor was dat Mum gezegend was met een behind ter grote van twee forse skippyballen, dus de mensen die in de aanpalende stoelen zaten, kregen niet veel rust.

De man naast mij las de bijbel. En wanneer hij niet las, zat hij met de handen gevouwen en de ogen gesloten. Of zijn gebeden verhoord zijn, weet ik niet, maar na de commotie op het eerste stuk van deze reis, zetten de meeste dames hun slaapmutsje op, rolden zich in dekentjes en in no time was de clan collectief sound asleep. Voorlopig kwam een eind aan een onverwacht exotisch onderdeel van deze reis.

Omdat de batterij van de mini tot een gevaarlijk niveau is gedaald en mijn eigen lichaam ook tegen vermoeidheid vecht, sluit ik het verslag van de thuisreis voorlopig af. Ik ga slapen, ik ben moe, doe mijn beide oogjes toe, Here houdt op deze nacht, over mij getrouw de wacht. Doe mij dankbaar en gezond, opstaan in de morgenstond. Als ik mijn oogjes open doe, lacht Uw zon mij vrolijk toe.

Wordt thuis vervolgd.