Er zit muziek in

Voor de lezers die opgemerkt hebben dat er vrij veel tikfoutjes in het blog zitten; je hebt gelijk! Ik was zo blij dat Robert-Jan vertelde dat hij zo fijn met Live Writer werkte, dat ik het gelijk heb gedownload. Eerst thuis op de pc en toen het inderdaad een heerlijk programma bleek, ook op de mini. Op de mini staat echter de engelstalige versie. De spellingscorrector schrikt zich iedere keer rot als ik een stukje schrijf, dus het barst van de kringeltjes onder ieder woord. En dan heeft de mini ook nog eens een 12 inch scherm, dus vader ziet het allemaal niet zo scherp. De ergste dingen probeer ik er wel uit te halen, mar de spellingscorrector maakt er natuurlijk een zooitje van. Zo wordt castmember camembert en dan wordt de strekking van een verhaal lastig te volgen voor de gemiddelde lezer……

Wij zijn nu twee keer naar Seaworld geweest. De eerste keer viel ons onmiddelijk op dat het saluut aan ‘onze jongens’ was afgeschaft. We gingen er echter van uit dat dit vanwege het lage aantal bezoekers was. Zo sneu, wanneer er wordt gevraagd of de veteranen op willen staan om het applaus in ontvangst te nemen en er blijkt er geen een aanwezig te zijn.  Bij de kerstshow op zondag was het bijna volle bak en bij aanvang van de voorstelling begon ik al ongemakkelijk te worden. Niet nodig want dit controversiele nationalistische propaganda-onderdeel is gelukkig geschrapt. Herdenken en eren doen we wel op Memorial Day, maar niet bij aanvang van een gezellige familieshow. To everything there is a season, and a time to every purpose, under Heaven schreef Pete Seeger al….

Terug van weggeweest was de community singing. Tegenwoordig heet het groepskaraoke geloof ik, maar het effect is hetzelfde. Het stadium is direct sfeervol, bezoekers zijn minder aggressief en voor ons was het ook nog eens leerzaam. Want ik zing bij Deck the halls al 58 jaar lang Tralalala lalalala. Helemaal fout. Dank zij de tekst op de schermen weet ik nu dat het Fallalala moet zijn……..Ik schaam me kapot!

Bij aanvang van de Kerstshow Miracles speelde een saxofonist liedjes uit het Kerstrepertoire. Na TexMex kan alles wat mij betreft. Bovendien ben ik wel een liefhebber van de sax, opgegroeid met  Sail along, silvery moon van Billie Vaughn en daarna fan geworden van Bertus Borgers die menig Nederlandse Productie opleukte met zijn scheurende sax. Peter Koelewijn liet hem op Angeline meespelen, Bij Herman Brood speelt hij de intro van Still Believe,  om er maar een paar te noemen. Kerstliedjes op de scheurende sax, ‘t was toch even wennen. Oh, holy night, met riedeltjes van misschien wel 32ste noten en lange scheurende uithalen, ik denk dat de oude heer Gounod zich even op de andere zij in zijn graf legt.

Maar de Amerikanen gingen uit hun dak en ik kan er beter mee uit de voeten dat ze een saxofonist toejuichen dan een handvol oorlogsveteranen. Als intermezzo kwam er een gospelzangeres, een kruising tussen Mahalia Jackson en de goede oude Aretha Franklin. Ze had een geweldige strot en zette het stadium moeiteloos op zijn kop terwijl Shamu vrolijk de eerste 14 rijen natspetterde met water van krap 4 graden Celcius. De damp sloeg er van af…..zo zie ik het graag.

Voor de schaatsshow in het Bayside Stadium begon, zongen 4 vrolijke , als stationchefs verklede heren het bekende  repertoire kerstliedjes maar dan a capella. Zou dit dezelfde groep zijn die vroeger voor  The Beauty en the Beast in de preshow optrad, vroegen wij ons af? De Amerikanen waren de kerstsongs nog niet beu, want ook hier zongen ze weer naar hartelust mee. En wij ook,maar nu met de juiste tekst. Fallalala..zongen wij en keken trots in de rondte.

Vandaag belanden wij dan in Universal Studio’s waar, hoe kan het ook anders, de godganse dag kerstliedjes te horen waren. Wij in de rij voor de Blues Brothers Christmas show. Lekkere uptempo blues rock met als meesterlijke vondst de speciaal aangepaste tekst op “I’m a soul man”. Terwijl de kunstsneeuw in Delancey street neerdaalde, brulden wij uit volle borst “ I’m a Snow Man….”. Als beloning mocht ik een uurtje later weer naar deze show, want ik krijg er nooit genoeg van. I’m a soul man!

Laatste Event voor vandaag was de Macy’s Christmas parade. Hadden wij de hele dag lekker in ons shirt en short in het zonnetje gezeten, vijf minuten voor aanvang van de parade trok de lucht dicht en begon het te plenzen. Flux de poncho over ons hoofd en gewoon wachten op de parade. Al snel waren onze broeken en schoenen doorweekt van het water dat van de poncho’s afdroop. Als verzopen katten spoelden wij op Jaws 113 aan, waar toevallig onze Flex op ons stond te wachten. De verwarmde stoelen deden hun plicht en toen we bij de Publix aankwamen om wat lekkers voor de avondmaaltijd te kopen, waren wij al weer lekker opgedroogd.

Bij een bakje koffie en wat lekkers, schrijf ik mijn blogje en draaien wij nog even onze all time favourite Christmas Classic van Andy Williams. Dus ja hoor, de stemming zit er in huize Teleton nog steeds goed in en het ziet er naar uit dat dit, als er tenminste niets verandert, nog wel een paar dagen zo blijft.