Over poepluiers en natte broeken

John is met zijn moeder en zijn kleine zusje Stephany op weg naar huis. Ze wonen in Amerika. Daddy is in Brussel achtergebleven. He’s in the military. Wij weten dat omdat we achter hen stonden bij het inchecken. John is zo verdrietig dat hij zijn verhaal bij de securitymanager op Zaventem vertelt en wij luistern ongewild mee. Het ventje is gekleed in een mini militair uniform, op zijn rug staat: Little Soldier.  Hier worden wij droevig van. Eenmaal in het vliegtuig blijken ze achter ons te zitten. John is een jaar of vijf, zijn zusje  zuigeling en Mum is op van de zenuwen,

Ze zitten met zijn drietjes op twee stoelen, economy plus, dat dan gelukkig wel, maar het past niet. Mum moppert op Grandad die de verkeerde stoelen heeft gereserveerd en op Dad die het gezin alleen op reis laat gaan. John doet zijn best om Mum behulpzaam te zijn, maar het lukt hem niet zo goed, logisch als je vijf bent. Dit komt hem om de anderhalve minuut op een reprimande te staan. “ Stop that, John”. Wat hij precies moet stoppen is ons niet duidelijk omdat wij gelukkig geen ogen in ons achterhoofd hebben. “ Stop that, John”, klinkt het weer, maar op een toon die je wel in films hoort waarin overrijpe meisjes dat tegen hun vriendje zuchten als ze voor het eerst tussen de lakens terecht komen. Logisch dat John gewoon doorgaat met wat hij niet zou moeten doen.

Tijd voor een schone luier. “ Oh Mum, that’s disgusting”, rapporteert John. Wij geloven hem graag, de luchtbehandeling in een 777 mag dan een beetje rumoer maken maar het werkt prima….. Moeder maakt er wanhopig kreunende geluidjes bij en moddert maar wat aan in de beperkte ruimte. “ Oh my gosh, oh, my goodness, you’re a stinky baby….” kirt ze, net zo lang tot het kennelijk gelukt is de baby te verschonen. Baby zet het op een brullen. “ Yes I know”, kraait moeder en wij moeten aan Sybil Fawlty denken, vooral als ze deze zin een keer of twintig herhaalt. Mum prepareert een flessje van water en poeder dat Dad plichtsgetrouw bij de security had aangemeld. Baby moduleert en probeert of ze de hoge C al kan halen. “Yes I know” roept Mum en schakelt over op de koetsjiekoetsjietaal.  Dit alles gaat met het nodige gebonk tegen onze rugleuningen gepaard, dus wij zijn ook blij dat de klus is geklaard. Hopelijk wordt het weer even rustig. Dat had je gedacht. John vraagt nu om de tien minuten hoe ver het nog is naar Washington. Mum wil er liever niet aan herinnerd worden en verzucht dat het nog een very long time flying is. Wij geloven haar.

Jonh krijgt een aanval van liefde en gaat luidkeels slaapliedjes voor zijn zusje zingen. Mum zingt ontroerend vals mee. Kennelijk dreigt de baby in slaap te vallen en in plaats van de natuur zijn gang te laten gaan, begint Mum weer klikkende geluidjes te maken. Nou ja geluidjes, Flipper is er niks bij. “ Stop that, John”. klinkt het achter ons en de baby kraait het uit van plezier. Zoud hij haar in de lucht gooien? Even is het stil.

De vlucht verloopt verder vrij smoothly. Tijd om even de benen te strekken en even te controleren of ik nog een jongetje ben. Tijdens de plas belanden we in een flinke luchtzak hetgeen het richten niet ten goede komt. De broek blijft gelukkig gespaard, de bril dient even te worden afgenomen.

Ik neem weer plaats. John wordt nu per halve minuut gecorrigeerd: “ Stop that, John”.  Eigenlkijk is nog steeds niet duidelijk wat er nu precies moet stoppen, maar Mum heeft de handen vol aan de baby en schenkt nauwelijks aandacht aan John. Die gaandeweg steeds recalcitranter begint te worden. Mum dreigt zijn gedrag aan zijn vader te rapporteren.Dat helpt want John is nu al een kwartiertje rustig. Hij staat ons nu een dan aandachtig in het gangpad te bestuderen terwijl Mum de zoveelste luier verschoont. Wij voelen ons bekeken maar zoeken verder geen contact. Dit zou nu een mooi moent vvor moeder zijn: “stop that, John. Maar ze laat hem ongemoeid nar ons staren. Vader kan in dit jonge gezin niet gemist worden. Of Dad nu op het NAVO hoofdkwartier in Brussel rapporten uitwerkt, of dat hij uitgezonden wordt naar een ver een stoffig land, maakt ons helemaal niks uit. Mijn mening over de military is onveranderd: Afschaffen die hap. Er komt niets dan ellende van.

wordt vervolgd.