Ibis is wat Ibis is; Ibis is Ibis

De zondag voor vertrek verloopt zoals gebruikelijk rustig. Alle telefoontjes zijn afgehandeld, dus wij pakken ongestoord de koffers in. We eten thuis nog warm en rijden binnen een uurtje naar Brussel. TomTom zet ons zonder problemen bij het Ibis hotel af en we parkeren de auto recht tegenover de halte van de shuttlebus. Zoals bekend hou ik van mijn gemak, dus laten we de koffers voor Orlando lekker in de auto.

Een klein koffertje met de benodigdheden voor de overnachting gaat mee naar boven. Daar kunnen morgen op Zaventem ook onze jacks nog in. Verder hebben we ieder een rijdende rugzak als handbagage.

Ibis is wat Ibis is; Ibis is Ibis. Eenvoudig maar doeltreffend. Het bed was hard maar zeker niet onprettig. Voor een airporthotel was het erg rustig, het gezellige gebrom van de de vliegtuigen waar we bij van der Valk wel van kunnen genieten, ontbreekt hier volledig. Verder was de kamer schoon hoewel we nu weten dat het kamermeisje de boel met de handdoeken af schijnt te nemen. Althans, zo verklaren wij het fenomeen van de op het plafond aanwezige schaamharen van, zo op het eerste gezicht, mediterrane afkomst.

De volgende ochtend eten we de meegebrachte krentenbol op en nemen we de shuttlebus van even voor half negen. We rijden langs een wirwar van weggetjes naar Zaventem. Eenmaal langs de slagbomen maakt de chauffeur de gebruikelijke backlottoer over het luchthaventerrein. Wat een armoedige toestand hier, sorry Belgische lezers. Maar ja, jullie hebben weer het voorzitterschap van Europa in de wacht gesleept….We weten nu dat er, op wat scherpe hobbels en diepe kuilen na, geen speciale verrassingen te verwachten zijn maar zijn toch blij als we bij de aankomsthal arriveren. Qua milieu hoe je niet in Brussel te zijn, het busstation roept herinneringen op aan onze busstatios van twintig jaar geleden, heerlijk die dieseldampen.

Het inchecken begint na negenen, dus worden wij gevraagd om ons in een rij op te stellen in afwachting van de securitycheck. Omdat wij al ingechecked zijn, mogen wij vooraan in de bagdrop rij gaan staan. De controle begint. Na verloop van tijd komt een van de mannen van de veiligheidsdienst ons vragen wat wij daar staan te doen. Awel, leggen wij uit…. Ja, maar dat was niet de bedoeling….Even vreesden wij dat we achter in de inmiddels aangegroeide rij mochten aansluiten. Dat viel mee. Voor ons was een Nederlands stel van vier personen die bij het inchecken voor nogal wat oponthoud zorgden. Misschien kwam het doordat er drie hun rollator mee wilden nemen, wij weten het niet. Het schoot in ieder geval niet erg op. 

Uiteindelijk werden wij, tussen de bedrijven door, door de juffrouw van de eerste klasse in drie minuten ingecheckt.

Gewapend met onze twee mobiele rugzakken slenterden wij naar de volgende hobbel. De security check. Met alle zakken leeg en een afzakkende broek wegens het ontbreken van de broodnodige riem stapte ik zelfverzekerd op de controle poort af. Luid piepend kwam er een eind aan mijn zelfbewuste houding.

Brussel is maar een klein vliegveld. Wanneer er een vent van bijna 2 meter gevraagd wordt om zich met de armen wijd en de benen in spreidstand te laten fouileren, kan er geen hond meer door. Kleine Jappanners probeerden onder mijn armen door te duiken, maar toen ik ze, op commando naar beneden deed om mijn schouders en nek te laten controleren, had ik toch bijna twee dames uit het land van de rijzende zon onthoofd.

Eenmaal in de vertrekhal smaakte het ontbijt van broodjes en koffie uitstekend. Wij kuierden op ons gemakje naar onze gate waar wij stipt op tijd vertrokken. Onthoud het vrienden van de Floridavakantie, als je met een 777 vliegt; rij 21 stoel H en J. De vrolijke vakantievoeten, van Ton en Lidy.